ၾကက္ဥပံုျပင္
သင္ေသသြားတယ္။ အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့
လမ္းမွာပဲ သင္ေသသြားတယ္။ သမားရိုးက် ကားအက္စီဒင့္ တစ္ခုျဖစ္ေပမယ့္ ေသေလာက္တဲ့အထိေတာ့
ျဖစ္သြားတယ္။ သင့္မွာ မိန္းမနဲ႕ ကေလးႏွစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ပ်က္သြားတာက ျမန္ဆန္လြန္းေတာ့
နာက်င္မႈကိုေတာင္ မခံစားလိုက္ရဘူး။ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရးသမားေတြက သင့္ကို အခ်ိန္မီကယ္ဆယ္ဖို႕
ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ ဘာမွ လုပ္ေပးဖို႕လည္း မတတ္နိုင္ၾကဘူး။ သင့္ခႏၶာကိုယ္က တစ္စစီေတာင္ျပန္က်ဲလို႕ေနပါတယ္။
အဲဒီမွာပဲ သင္က ကြ်န္ပ္နဲ႔စေတြ႕ခဲ့တာ
ျဖစ္ပါတယ္။
"ဘာ…ဘာျဖစ္သြားတာလဲ….
အခုက ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ"
သင္က ကြ်န္ပ္ကိုေမးေတာ့ ကဗ်ာဆန္မေနေတာ့ဘဲ
တည့္တည့္ပဲေျဖလိုက္တယ္။
"မင္းေသသြားတယ္"
"ထရပ္ကားတစ္စီးက…. အဲ့နားမွာ
.. ရပ္ထားတာ"
"ဟုတ္တယ္"
"ငါ…ငါေသသြားျပီလား.."
"အင္း…ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႕..
လူတိုင္းက အခ်ိန္တန္ရင္ ေသၾကရတာပါပဲ"
သင္က ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္တယ္။
သင္ရယ္ ကြ်န္ပ္ရယ္ကလြဲရင္ ဘာမွမရွိဘူး။
"ဒါဘယ္ေနရာလဲ…ေသျပီးရင္ေရာ
ေနာက္ဘဝရွိတာလား"
"ေနမွာေပါ့"
"ခင္ဗ်ားက တန္ခိုးရွင္
လား"
သင္ကေမးေတာ့ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ဟုတ္တယ္…ငါက တန္ခိုးရွင္ ပါပဲ"
"ကြ်န္ေတာ့ မိန္းမနဲ႕
ကေလးေတြ……."
"ဘာျဖစ္လဲ.. မင္းမိန္းမနဲ႕ကေလးေတြ"
"သူတို႕ေတြ အဆင္ေျပၾကလား"
"အဲ့တာကို ငါလည္းသိခ်င္ေနတာ…မင္းကအခုပဲေသသြားတာ…မင္းကမင္းမိသားစုကို
စိတ္ပူေနတယ္..ေကာင္းပါ့ကြာ"
သင္က ကြ်န္ပ္ကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္တယ္။
မင္းအေနနဲ႕ငါကို တန္ခိုးရွင္
လို႕ ထင္ခ်င္စရာရွိခ်င္မွရွိမယ္။ ငါ့က တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေယာက်ၤား.. ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ
မိန္းမေတြနဲ႕ တူခ်င္တူမယ္။ ငါ့ကို ဘယ္လိုပံုစံဆိုတာ သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္နိုင္တဲ့အစြမ္း
မင္းတို႕မွာ မရွိတာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။
"စိတ္မပူပါနဲ႕… မင္းမိသားစုေတြက
အဆင္ေျပၾကပါတယ္။ မင္းရဲ႕ကေလးေတြက မင္းကို ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ သတိရေနၾကလိမ့္မယ္။
သူတို႕ဟာ ေသဆံုးသြားတဲ့ဖခင္အေပၚ မထီမဲ့ျမင္ေတာင္ မျပဳၾကဘဲ ႀကီးျပင္းလာလိမ့္မယ္။ မင္းမိန္းမကေတာ့
အျပင္ပန္းမွာ ငိုေနေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ ႀကိတ္ဝမ္းသာေနတယ္။ မွ်မွ်တတေျပာရရင္ မင္းမေသရင္လဲ
မၾကာခင္မွာလဲမင္းတို႕ အိမ္ေထာင္ေရးကလည္း ျပိဳကြဲဖို႕ရွိတယ္။ ႏွစ္သိမ့္စကားေလးနဲ႕ ဖာေထးေျပာရရင္ေတာ့
သူႀကိတ္ဝမ္းသာေနမိတဲ့အေပၚ အႀကီးအက်ယ္ေနာင္တရလိမ့္ဦးမယ္"
"ေအာ္…….. ဒါ့ျဖင့္
အခုကဘာလဲ.. ကြ်န္ေတာ္က ေကာင္ကင္ဘံုသြားရမွာလား.. ငရဲသြားရမွာလား ဘယ္သြားရမွာလဲ"
"ဘယ္မွမသြားရဘူး…မင္းေနာက္တစ္ဖန္
လူျပန္ဝင္စားရလိမ့္ဦးမယ္"
"အန္… ဒါျဖင့္ ဟိႏၵဴေတြရဲ႕
အယူအဆက မွန္ေနတာေပါ့"
"ဘာသာေတြ အားလံုးကေတာ့
သူရဲ႕နည္းလမ္းနဲ႕သူ အမွန္ေတြခ်ည္းပါပဲ… ကဲ..ငါနဲ႕လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္"
ဟာလာဟင္းလင္းျပင္မွာ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႕
ေလွ်ာက္တာကို သင္ကအမွီလိုက္ေလွ်ာက္ေနတယ္။
"ဘယ္သြားေနတာလဲဗ်"
"ဘယ္မွ မသြားပါဘူး…
ဒီအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားစျမည္ေျပာရတာ မေကာင္းဘူးလား"
"ဒါဆို ဘာအေၾကာင္းေျပာၾကမွာလဲ….
ကြ်န္ေတာ္လူျပန္ဝင္စားတဲ့အခါက်ရင္လဲ ကေလးေပါက္စေလးအေနနဲ႕ပဲ ျပန္ေမြးလာရမွာေပါ့ေနာ္…
ဘာမွမသိေတာ့တဲ့ အေျခအေနေလ။ အဲ့လိုသာဆိုလို႕ကေတာ့ ဒီဘဝမွာရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ၊ ႀကိဳးစားမႈေတြက
အလကားပါပဲလား"
"နိုး..အလကားေတာ့မဟုတ္ဘူး။
မင္းအရင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသမွ် ဘဝေတြအားလံုးရဲ႕ အသိပညာေတြ၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အားလံုးမင္းဆီမွာ
ရွိတယ္။ ေလာေလာဆည္ ျပန္မမွတ္မိေသးတာေလး တစ္ခုပါပဲ"
ကြ်န္ပ္က လမ္းေလွ်ာက္ေနတာရပ္လိုက္ျပီး
သင့္ရဲ႕ ပုခံုးကို ကိုင္လိုက္ရင္း
"မင္းရဲ႕ ဝိဉာဉ္က မင္းေတြးထင္ထားတာထက္
ပိုျပီး ႀကီးက်ယ္ခန္းနားတယ္။ ပိုျပီး ႀကီးမားလွပတယ္။ လူေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကေတာ့ အလြန္ေသးငယ္တဲ့
အစိတ္အပိုင္းေလးတစ္ခုကိုပဲ သယ္ေဆာင္နိုင္တယ္။ ဘာနဲ႕တူလဲဆိုေတာ့ ဖန္ခြက္ထဲကေရ ပူလား၊
ေအးလားဆိုတာ သိရဖို႕အတြက္ လက္ေခ်ာင္းကေလး ထည့္ၾကည့္သလိုေပါ့။ အရမ္းေသးငယ္တဲ့ အိုးကေလးက
မင္းနဲ႕မဆန္႕လို႕ အိုးထဲမွာ ဘာရွိလဲဆိုတာသိရဖို႕ မင္းရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကို အိုးထဲထည့္လိုက္သလိုပဲ။
အိုးထဲကေန ျပန္ယူလိုက္တဲ့အခါမွာ အိုးထဲမွာ ရွိတဲ့ဟာေတြ အားလံုးမင္းဆီေရာက္သြားေရာ"
"မင္းလူျဖစ္ခဲ့တာလဲ
၄၈ ႏွစ္ရွိသြားျပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အကန္႕အသတ္မရွိတဲ့ မင္းရဲ႕အသိတရားေတြဘက္ဆီ ခုခ်က္ခ်င္း
မဆြဲဆန္႕ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီေနရာမွာ ငါတို႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာထိ ေနလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္း
အားလံုးကို ျပန္မွတ္မိလာမွပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘဝတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုအၾကားမွာ ဒီေလာက္အၾကာၾကီးေနဖို႕လဲ
ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူးေလ"
"ဒါျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က
ဘယ္ႏွႀကိမ္ေတာင္ ျပန္ဝင္စားခဲ့ရျပီးျပီလဲ"
"ေအာ.. အမ်ားႀကီးေပါ့ကြာ..
အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး။ ဘဝေတြမ်ားစံုလို႕။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ မင္းက AD -504 ကာလေလာက္မွာ
တရုတ္ေက်းေတာသူမေလး တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဝင္စားရလိမ့္မယ္"
"ေနပါဦး..ေနပါဦး.."
သင္က ထိတ္လန္႕တၾကားနဲ႕ေမးတယ္။ "ခင္ဗ်ားက ကြ်န္ေတာ့ကို အခ်ိန္ေနာက္ျပန္ႀကီး ပို႕မလို႕လား"
" အင္း အခ်ိန္ဆိုတာကလည္း
မင္းတို႕ရဲ႕ေလာက မင္းတို႕ရဲ႕ စၾကဝဠာမွာပဲ တည္ရွိတာ။ ငါလာခဲ့တဲ့ေနရာကနဲ႕ဆို တစ္ျခားစီပဲ
"
"ခင္ဗ်ားက ဘယ္ေနရာကေန
လာတာလဲ"
"ငါလား… တစ္ေနရာရာကလာတာ။
တစ္ေနရာရာကေပါ့ကြာ။ အဲ့မွာဆို ငါ့လို တစ္ျခားေတြလဲရွိတယ္။ အဲ့ေနရာက ဘယ္လိုပံုစံလဲဆိုတာ
မင္းသိခ်င္ေနမယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ မင္းနားလည္မွာ
မဟုတ္ဘူး "
"ေအာ္…" သင္ကစိတ္ဓါတ္က်သြားသလိုနဲ႕
ေရရြတ္တယ္။ "ေနဦးေနဦး.. ခုလိုတစ္ျခားေနရာ၊ တစ္ျခားအခ်ိန္ေတြမွာ ဝင္စားေနရရင္
တစ္ေနရာတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ ျပန္ဆံုေနၾကမွာေပါ့"
"ေသခ်ာတာေပါ့.. တစ္ခ်ိန္လံုးက
အဲ့လိုပဲျဖစ္ေနတာပဲေလ။ ဆံုၾကရင္ေတာင္ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ကိုယ့္ဘဝကာလ အတြင္းမွာပဲ ကိုယ္ေနထိုင္ၾကတာမို႔
တစ္ကယ္တမ္း ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး"
"ဒါဆို ဘာလို႕ အဲ့တာကို
လုပ္ေနေသးတာလဲ"
"ဘယ္လို… ဘယ္လိုေမးတာ…
မင္းကဘဝရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ေမးေနတာလား..။ နည္းနည္းေတာ့ သမားရိုးက် ဆန္လြန္းမေနဘူးလား"
"ဒါ ..သဘာဝက်တဲ့ေမးခြန္းပဲေလ"
သင္က အေလွ်ာ့မေပးဘဲ ထပ္ေျပာသည္။
ကြ်န္ပ္က သင့္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြထဲ
စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း….
" ဘဝရဲ႕အဓိပၸါယ္…. ဒီစၾကဝဠာတစ္ခုလံုးကို
ငါဖန္ဆင္းခဲ့ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က မင္းတည္ျငိမ္ရင့္က်က္လာေစဖို႕ပဲ"
"ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္တာက
လူသားေတြေပါ့….ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြကို ရင့္က်က္လာေစခ်င္တယ္ေပါ့"
"လူသားေတြမဟုတ္ဘူး..
မင္းပဲ..။ မင္းအတြက္ပဲ ဒီစၾကဝဠာကုိ ဖန္ဆင္းေပးခဲ့တာ။ ဘဝသစ္တစ္ခုရရွိျပီး ႀကီးထြားရွင္သန္လာျပီးတိုင္း
ပိုျပီးရင့္က်က္လာတယ္။ ပိုျပီးအသိဉာဏ္ၾကြယ္ဝ ရင့္သန္လာတယ္"
"ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ပဲလား…
က်န္တဲ့သူေတြကေရာ"
"က်န္တဲ့သူေတြဆိုတာမရွိဘူး..။
ဒီစၾကဝဠာမွာ မင္းရယ္ ငါရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ…"
သင္က ကြ်န္ပ္ကိုဟာတာတာနဲ႕
ၾကည့္တယ္။ " ဒါဆို ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ လူေတြအားလံုးက….."
"အားလံုးက .. မင္းပဲ..
။ တစ္လဲစီျပန္ျပန္ဝင္စားေနတဲ့ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ"
"ေနဦး.. ဒါဆိုလူအားလံုးက
ကြ်န္ေတာ္ပဲေပါ့"
"အခုမင္းနားလည္သြားျပီပဲ"
ကြ်န္ပ္ကေျပာရင္း ဂုတ္ယူသည့္သေဘာျဖင့္ သင့္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို လက္နဲ႕ ပုတ္လိုက္တယ္။
" ရွင္သန္ခဲ့ဖူးသမွ်
လူသားဘဝေတြအားလံုးက ငါပဲလား…" သင္က သင္ဖာသာသင္ ေရရြတ္ေနတယ္။
"ဟုတ္တယ္..ေနာက္ထပ္ရွင္သန္ၾကမယ့္
လူသားေတြရဲ႕ဘဝေတြေရာေပါ့.." ကြ်န္ပ္က ၾကားထဲက ဝင္ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါက အီဗရာဟင္ လင္ကြန္းလား…..
ငါက ဟစ္တလာေရာပါ့…."
"ဒါတင္မက… သူသတ္ခဲ့တဲ့
သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အသတ္ေတြကလည္း မင္းပဲ"
"ကြ်န္ေတာ္က တရားေတြကို
ျဖန္႕ေဝခဲ့တဲ့သူေပါ့"
"တရားေတြကို လိုက္နာဆည္းကပ္ခဲ့ၾကတဲ့
ေနာက္လိုက္ေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့"
သင္တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားတယ္။
"တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ငါကဒုကၡေရာက္ေအာင္
လုပ္လိုက္မိတဲ့အခါတိုင္း…….."
"မင္းဟာ မင္းကိုယ္မင္းဒုကၡေရာက္ေအာင္
လုပ္မိသလို ျဖစ္သြားတယ္။ မင္းလူေတြကို အၾကင္နာတရားထားျပီး ကူညီေပးခဲ့ေပးခဲ့တဲ့အခါတိုင္းကလည္း
မင္းကိုမင္း ကူညီလိုက္တာပါပဲ..။
လူသားတိုင္းေတြ႕ႀကံဳခံစားခဲ့ရတဲ့..၊ ေတြ႕ႀကံဳခံစားလာရမယ့္
အရာတိုင္းဟာ မင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္လာတာ"
သင္က အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္
စဥ္းစားသြားတယ္။
"ဘာလို႕လဲ…. ဘာလို႕ဒါေတြကိုလုပ္တာလဲ"
"ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႕က်ရင္
မင္းက ငါ့လိုျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ဒါမင္းပဲ…။ မင္းက ငါ့လိုပဲ.. ငါ့ရဲ႕ ကေလးပဲ"
"ဝိုးးး……. ခင္ဗ်ားဆိုလိုခ်င္တာ
ကြ်န္ေတာ္က တန္ခိုးရွင္ေပါ့.."
" မဟုတ္ဘူး..။ မျဖစ္ေသးဘူး။
မင္းက အခုမွ အဖူးအငံုေလးပဲရွိေသးတယ္။ လူသားအားလံုးရဲ႕ ဘဝေတြမွာ ေနထိုင္ျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့
မင္းဟာ ေမြးဖြားခံရမယ့္ အရြယ္ေရာက္ပါျပီ"
"ဒါဆို .. စၾကဝဠာတစ္ခုလံုးဆိုတာကေရာ……
ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ထားတာလဲ"
"စၾကဝဠာဆိုတာ ၾကက္ဥေလးတစ္လံုးပါပဲ….
ကဲ.. အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ေနာက္ဘဝကူးၾကဦးစို႕…"
ကြ်န္ပ္က သင္သြားရမယ့္ ေနရာကို
ပို႕ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
နိဂံုးခ်ဳပ္
စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႕ ယခုအခ်ိန္မွာ
စိတ္ေတြ ပ်ံ႕လြင့္ေနျပီး အေတြးေတြ လြင့္ပ်ံေပါက္ကြဲေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ခံစားေနရမွာပါ။
သင္ဟာ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ေနရာကေန ဆင္းသက္လာတဲ့သူလိုလဲ ခံစားေနရမယ္။ မွန္သာအနားမွာ
ရွိရင္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ေတာင္ မွန္ထဲမွာ ၾကည့္မိေနေလာက္ျပီ။
ျပီးေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို
ေတြ႕မိတိုင္း သင့္စိတ္ထဲမွာ မေတြးမိပဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိပါလိမ့္မယ္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးခြန္းေတြလဲ
ေမးေနမယ္။ "ငါက ငါ့အစ္ကိုပဲလား၊ ငါက ငါ့ကေလးလား၊ ငါ့မိန္းမလား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ
ငါပဲလား.." သူတို႕ေတြနဲ႕ စကားေျပာမိတိုင္းလည္း ဒါကိုစိတ္ထဲမွာေတြးမိေနမယ္။
ပိုပိုျပီး ေမးခြန္းေတြ ထုတ္မိေနမွာက
"ဒီလန္းတဲ့ waiter မေလးက ငါမ်ားလား၊ လီယိုနာဒိုက ငါမ်ားလား၊ ဂႏၵီေရာ ငါလား..၊
နိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ စစ္ပြဲမွာ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ စစ္သားေတြက တစ္ကယ္ပဲ ငါပဲလား" ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့..။
ျပႆနာေတာ့မရွိပါဘူး..။
လူတိုင္းမွာ ဒီလိုေမးခြန္းေတြရွိေနမယ္။
လူတိုင္းက ဒီလိုအေတြးေတြနဲ႕ လူအမ်ားကို တစ္ေယာက္တည္းအျဖစ္ ၾကည့္ေနမိမယ္ဆိုရင္ ဒီဟာက
ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနျပီး ဒီပံုျပင္ကို ယံုၾကည္ေနၾကတာဆိုရင္ေရာ ဘာအေရးလဲ။ ဒီပံုျပင္က
ကမာၻႀကီးကို ပိုေကာင္းတဲ့ေနရာတစ္ခု ျဖစ္ေစဖို႕ လုပ္ေဆာင္တဲ့ အရာတစ္ခုျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။
အထက္မွာ ေရးခဲ့သမွ်အေၾကာင္းအရာေတြဟာ
တစ္ခုမွ အမွန္မဟုတ္ပါဘူး..။
သင့္ကိုသင္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္၊
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိလာမယ့္သူအျဖစ္ ေတြးထင္ ေစမယ့္ ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
#လင္းသစ္ေႏြ
(Andy Weir ၏ The Egg ဝတၳဳအား
သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေရးသားပါသည္)
