ေရႊဝါေရာင္ကႀကိဳး

ေလ႐ူးငယ္ေပြ

ပင္ေဟာင္းေတြ ပိရစ္ဖူးလို႔

ပိေတာက္ကယ္ သူမေႏွး

ပြင့္လုဟန္ခ်ီ။

ခ်ီသာခ်ီ

မာန္ရယ္က မရွိေသး

ပင္ယံမွာ ေရႊေရာင္ခစဥ္က

ေငြမံႈေတြ တစ္ေစြျဖန္းတာမို႕

သည္အတာ အပီ 'က' ရန္ျဖင့္

မိုးညိဳေရ.. သြန္းလိုက္ေခ်စမ္း ။ ။

#လင္းသစ္ေႏြ

အိပ္မက္ဆိုးႏွင့္မိုးေကာင္းကင္

ပတ္ဝန္းက်င္က မီးခိုးမ်ားျဖင့္မႈန္မႈိင္းေနသည္။

ေရွ႕တစ္လံအကြာသို႔ ျမင္ရဖို႕ေနေနသာသာ မီးခိုးႏွင့္ ျပာမႈန္မ်ားက မ်က္လံုးဖြင့္တိုင္း အလုအယက္ တိုးဝင္လာေနၾကသည္။ 
တကူးတက ငိုေနစရာမလိုဘဲ မ်က္ရည္တို႕ကလည္း ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်သည္။
မ်က္ႏွာအႏွံ႕တြင္ ျပာမ်ား၊ မ်က္ရည္မ်ား၊ ဖုန္မႈန္႕မ်ားျဖင့္ ေပလူးေနသျဖင့္ မဲညစ္စုတ္ျပတ္ေနသည္။
က်ဥ္းက်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္ တြင္းကေလးအတြင္းတြင္ ေခါင္းကိုငံုထားရင္း လက္ထဲက ေအးစက္စက္ သတၱဳပစၥည္းကို မီးခိုးေတြၾကားမွာ ျမင္ရသည္။

နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္…။ ဟုတ္သည္..။ သည္အရာသည္ နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္သာျဖစ္သည္။ လူေတြ၏ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ မဟုတ္ဘဲ အသက္ဇီဝိန္ကို ႏုတ္ယူပစ္ရန္ ေပါက္ဖြားလာေသာအရာ။ သည္အရာကို လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားရသည္။ သည္အရာႏွင့္ သူ႕အသက္ကို သူ ကာကြယ္ရမည္။ သည္အရာႏွင့္ပဲ တပါးသူ၏ အသက္တို႕ကို ေခြ်ရမည္။

" ဝုန္း "

ဗုန္းသီးတစ္လံုးက သူဝပ္ေနသည့္အနားမွာပင္ ကပ္၍က်သည္။ နားႏွစ္ဖက္စလံုးကို လက္ျဖင့္ပိတ္ကာ အသံကုန္ေအာ္မိသည္။ နားစည္တစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲသံတို႕ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္ ကိုယ့္ေအာ္သံကိုပင္ ကိုယ္ျပန္မၾကားရေတာ့..။ ဗံုးသီးမွန္သည့္ ေျမစိုင္ေျမခဲႏွင့္ သဲမ်ားက သူကိုယ္ေပၚ မိုးရြာသလို တဖြဲဖြဲက်ေနသည္။

ေသြးရူးေသြးတန္းႏွင့္ အိတ္ကပ္ထဲႏိႈက္ၾကည့္သည္။ က်ဥ္ဆံတို႕က မရွိေတာ့ျပီ။
ပတ္တီးတစ္လိပ္၊ လက္ပစ္ဗံုးသီးတစ္လံုး၊ ကေလးငယ္ခ်ီထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးေဘးတြင္ လူရြယ္တစ္ဦးရပ္လ်က္ အျဖဴအမဲ ဓါတ္ပံုတစ္ပံု..။

ဓါတ္ပံုႏွင့္ပတ္တီးလိပ္ကို အိပ္ကပ္ထဲျပန္ထည့္၊ လက္ပစ္ဗံုးသီးကိုခါးတြင္ ခ်ိတ္လိုက္ျပီး အားယူ၍ မတ္တပ္ထၾကည့္သည္။ ေျခက်င္းဝတ္မွ နာက်င္မႈႏွင့္ အတူ ဖင္ထိုင္ရက္ ျပန္က်သည္။
ဒီကြ်င္းထဲကို ျပဳတ္က်တုန္းက ေျခက်င္းဝတ္လည္သြားျခင္း ျဖစ္မည္။
က်န္ေျခေထာက္တစ္ဖတ္ကို အားျပဳျပီး တရြတ္တိုက္ဆြဲရင္း က်င္းတစ္ဖက္ အဆံုးထိျဖည္းျဖည္းခ်င္း တြားသြားသည္။ က်င္းတစ္ဖက္ဆံုးမွာေတာ့ စစ္ကူူေတြ ရွိေလာက္သည္။

က်င္းအဆံုးကို ေရာက္ေတာ့ အေမာမေျပသည့္ အျပင္ အေမာပင္ ဆို႕သြားရသည္။ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာကို လြယ္ထားသည့္ အေလာင္းတစ္ေလာင္း။ ၎၌ ဦးေခါင္းမရွိေတာ့။ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာကို အသံုးျပဳလို႕ ရလိုရျငား အနားကို ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။

ေရဒီယိုမွာလည္း တဂ်ီဂ်ီ ျမည္သံမွလြဲ၍ ဘာမွ သံုး၍ မရေတာ့ ေျခပစ္လက္ပစ္ ျပန္ထိုင္ေနမိသည္။ လက္နက္ႀကီးလက္နက္ငယ္ ပစ္သံမ်ား၊ ေအာ္သံမ်ားက မိုးထိညံေနဆဲျဖစ္သည္။ သူလည္းဒီအေလာင္းအနားတြင္ပဲ ေသဆံုးရေတာ့မည္ေလာ။ ေသဆံုးေနသူ၏ အိတ္ကပ္မ်ားအတြင္း၌ က်ည္ဆန္ေတြ႕လိုေတြ႕ညား လိုက္ရွာၾကည့္ရာ စကၠဴတစ္ထုပ္ထြက္လာသည္။

ျဖည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စီးကရက္ ၂ လိပ္၊ ဇစ္ပိုမီးျခစ္တစ္လံုးႏွင့္ စာတစ္ေစာင္။

သူ စီးကရက္ကို မီးညွိရင္း အားရပါးရရႈိက္လိုက္သည္။ အိတ္ကပ္ထဲက ဓါတ္ပံုကို ထုတ္ယူၾကည့္သည္။ ဓါတ္ပံုထဲက အမ်ိဳးသမီးက သူ႕ကို ျပံဳးျပေနသည္။ သူလည္း ျပန္ျပံဳးျပမိသည္ ထင္သည္။ ကေလးငယ္၏ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးက ဖိုးလမင္းပမာ ဝိုင္းစက္၍ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ အခုေတာ့ ၎တို႔မွာ သူႏွင့္ မဆိုင္ေတာ့ျပီ။ မၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူမရွိေတာ့ျပီ။ သူက ဒီေလာကႀကီးကို အျပီးတိုင္ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာရေတာ့မည္။ ယခုလား..၊ ခဏၾကာရင္လား။ သူဘာကိုေစာင့္ဆိုင္းေနတာလဲ။ေသျခင္းတရားလာေခၚမည့္အခ်ိန္လား။
မယံုမရွိပါနဲ႕..။ ေသရမွာကို ထိုင္ေစာင့္ေနရတာက ေသရတာထက္ ပိုျပီးခံစားရခက္ပါတယ္။

စကၠဴထုပ္ထဲတြင္ပါေသာ စာကိုဖြင့္ေဖါက္ၾကည့္သည္။ လိပ္စာတစ္ခုက လြဲ၍ ဘာမွ အပိုေရးမထား။ သူ႕အေနျဖင့္ ထိုေသဆံုးသြားသူအတြက္ ဘာမွ် တကူးတက ေဆာင္ရြက္ေပးရန္မရွိေပ။

စီးကရက္ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ကို ရိႈက္လိုက္သည္။ ေစာင့္ဆိုင္းေနမႈတစ္ခုကုိ အဆံုးသတ္ရန္အတြက္ လက္ပစ္ဗံုးသီးကို ခါးမွျဖဳတ္ယူလိုက္သည္။ ၎ထိပ္တြင္ တပ္ထားေသာ စနက္တံမွာ သူ႕အားတစ္ျခားကမာၻသို႕ ေဆာင္က်ဥ္းေပးမည့္ လက္မွတ္ပင္ျဖစ္သည္။
အသက္ကို ဝေအာင္ရႈျပီး စနက္တံကို ဆြဲျဖဳတ္အံ့ဆဲဆဲတြင္ ထူးျခားစြာၾကားလိုက္ရေသာ အသံေၾကာင့္ သူ ေခတၱမင္သက္သြားရသည္။ သူျမင္ရသည္က မိုးေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းသြားၾကေသာ မဟာမိတ္ေလယာဥ္မ်ား။ သူေပ်ာ္သြားသည္။ စစ္ကူေတြလာျပီ၊ မဟာမိတ္တပ္ေတြ ေရာက္လာျပီ။ ဒါဆို သူ႕အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိသည္။ သူအသက္ရွင္ေကာင္း ရွင္ႏိုင္သည္။

လက္ပစ္ဗံုးကို ခါးတြင္ ျပန္ခ်ိတ္လိုက္သည္။ က်င္း၏ က်န္တစ္ဖက္စြန္းမွာေရာ သူ႕လူေတြ က်န္ဦးမလား။ က်န္ေကာင္းက်န္နိုင္သည္။ မက်န္ေသးလ်င္လည္း မဟာမိတ္တို႕ဘက္မွ ပစ္ကူမ်ား ေရာက္လွ်င္ေရာက္ေနမည္။

ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္သာလွ်င္သူ အသက္ရွင္ႏိုင္မည့္ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ အစြန္းနားသို႕ နီးလာေသာ္ လူႏွစ္ဦး စကားေျပာေနသံၾကားသည္။ အကြယ္မွ အသာတိုးလာေနရင္း ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ရာ သူအလြန္ဝမ္းသာသြားရသည္။ အျမင္ရင္းႏွီးေသာ္လည္း ေသခ်ာေတာ့မသိ။ ယခုတိုက္ပြဲမွာ တပ္ခြဲႏွစ္ခုမွ ပူးေပါင္း၍ ေဆာင္ရြက္ေသာ စစ္ဆင္ေရး ျဖစ္ျပီး အဆိုပါ ႏွစ္ဦးမွာ အျခားတပ္ခြဲမွ က်န္ရစ္သူမ်ား ျဖစ္သည္။

သူကို ျမင္ေတာ့ က်န္ႏွစ္ဦးကလည္း ဝမ္းသာအားရ တြဲထူၾကသည္။

"အသက္ရွင္တဲ့သူမရွိေတာ့ဘူး ထင္ေနတာ"

"ဒီဘက္တပ္ခြဲဘက္မွာလဲ တို႕ ႏွစ္ေယာက္ပဲက်န္တာ"

ထိူသူႏွစ္ဦးမွာလဲ မ်က္ႏွာသိပ္ေတာ့ မေကာင္းၾက။ တစ္ဦးမွာ အသားညိဳညိဳ အရပ္ပုပု ျဖစ္ျပီး၊ က်န္တစ္ဦးမွာ ပိန္ပိန္ပါးပါး ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖင့္ အားအင္ခ်ိနဲ႕ဟန္ရွိသည္။

"ကြ်န္ေတာ့္မွာက က်ည္ဆံမရွိေတာ့ဘူး၊ အခုဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ"

"ငါတို႕မွာလဲ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒီေနရာကေနထြက္ဖို႕ၾကည့္ေနတာ.. ဟိုးမွာေတြ႕လား ၊ အဲ့ဒီအပင္တန္းေတြ အလြန္ကိုေရာက္ရင္ေတာ့ ငါတို႕လြတ္ျပီ"
"စစ္ကူေတြ ေရာက္လာျပီပဲ…သူတို႕ဖက္က ထိုးစစ္အားက်ေနျပီ .. ဒါကိုအခြင့္ေကာင္းယူျပီး ျပန္ဆုတ္ၾကတာေပါ့"

သံုးေယာက္စလံုး တစ္ဦးကိုတစ္ဦးၾကည့္ရင္း ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ၾကသည္။

ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္လူကေျပာသည္။ "ငါအရင္သြားမယ္၊ မင္းက ေျခေထာက္နာေနတဲ့ သူကို တြဲရင္း လိုက္ခဲ့.. က်ည္မွန္လို႕ပဲ ျဖစ္ေစ၊မိုင္းနင္းမိလို႕ပဲ ျဖစ္ေစ ငါက်န္ခဲ့ရင္ ငါ့ကိုထားခဲ့ေတာ့ ဒါအမိန္႕ပဲ"
သံုးေယာက္စလံုးအနက္ ထိုသူမွာ တပ္ၾကပ္ၾကီးအဆင့္ရွိသူ ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔အမိန္႕ကို မလြန္ဆန္ရဲဘဲ သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။

တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေရွ႕ကသြားသည္။သူတို႕က ေနာက္ကလိုက္သည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်ေရာက္ေပါက္ကြဲသည့္ အေျမာက္ဆံမ်ားသည္ သူတိုႏွင့္ နီးကပ္လြန္းလွသည္။ တည့္တည့္သာ က်လ်င္ျဖင့္ တစ္စစီျဖစ္ယံုသာရွိေတာ့သည္။ ခပ္ပုပုသမားမွာ သူ႕ကုိ တြဲေနရသျဖင့္ သိပ္ခရီးမတြင္လွ။ ေျပးသည္။ လဲက်သည္။ ျပန္ထေျပးသည္။ ဘယ္ႏွႀကိမ္လဲက်မွန္းမသိေတာ့။ ပါးစပ္မွ "ရဲေသာ္မေသ၊ ေသေသာ္ငရဲမလား" သီခ်င္းကို ျပိဳင္တူေအာ္ဆိုရင္း ေျပးၾကသည္။

ကံေကာင္းေထာက္မသည္ဟု ဆိုရေလမလား။ ေသကံမေရာက္၍ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ရသည္ဟုပဲဆိုရေပမလား။ သစ္ပင္တန္းေတြေက်ာ္၍ ၃ ဦးစလံုး အသက္ရွင္လ်က္ေရာက္ရွိခဲ့ၾကပါသည္။ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္နားရင္း ရယ္မိၾကသည္။ သူတို႕ မေသေတာ့ပါ။ ေလာကႀကီးက သူတို႕ကို ဆက္လက္ရွင္သန္ခြင့္ေပးလိုက္ေလျပီ။ ေသမင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းဝ တြင္ စႀကၤန္ေလ်ာက္လ်က္ ျပန္လာခဲ့ၾကသူမ်ားဟု ေခၚရေလမလား။

ၾကာၾကာလဲ မနားရဲ။ ရန္သူေတြ ျပန္မိသြားလွ်င္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သမွ်က ခဲေလသမွ် သဲေရက် သြားမည္ ျဖစ္သည္။ ပုန္းရိႈးကြယ္ရိႈးႏွင့္ တေရြ႕ေရြ႕ခရီးဆက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေတာတန္းအလြန္အေရာက္တြင္ က်န္ႏွစ္ဦးမွ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုသည္။ ၎တို႕မွာ ျပန္စရာေနရပ္လည္း မရွိေတာ့ျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာသို႕ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ခရီးဆက္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။

"ကံမကုန္ရင္ေတာ့ ျပန္ ဆံုၾကတာေပါ့"
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေပြ႕ဖက္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း မ်က္ရည္ဝဲမိၾကသည္။ တစ္ခဏတာ ဆံုခဲ့ေသာ ခံစားမႈထက္ ပိုမိုရင္းႏွီးေသာ၊ ညီအကိုအရင္းထက္ပိုေသာ ခင္မင္မႈတို႔ေၾကာင့္ အံ့အားသင့္မိရသည္။
အျပန္တြင္ သူ၏ေျခလွမ္းေတြက တတ္ၾကြေနၾကသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေၾကာင့္ နာက်င္မႈကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနသည္။ အိမ္ျပန္ရမယ္။ သူ႕မိန္းမနဲ႕ သူကေလးက သူ႕ကို ေစာင့္ေနၾကမွာ ေသခ်ာသည္။ အရင္လို စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာၾကမည္။ ညစာပူပူေႏြးေႏြးကို အတူတကြ စားၾကမည္။ စိတ္ကူးႏွင့္ ေတြးရင္း ၾကည္ႏူးသြားသည္။ သူ႕အိမ္က မလွမ္းမကမ္းက ေတာင္ကုန္းကေလးေပၚမွာ လွမ္းျမင္ေနရျပီ။

အိမ္မွာ ခါတိုင္းကထက္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ယခင္ကဆို သည္လိုအခ်ိန္ အေမလုပ္သူမွာ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ျပစ္တြင္ ဆန္ကြဲေရြးလွ်င္ေရြး၊ အိမ္ေရွ႕ေရကျပင္တြင္ အဝတ္ေတြေလွ်ာ္လွ်င္ ေလွ်ာ္ေနတတ္သည္။ သားျဖစ္သူမွာ မိခင္အနီးတြင္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနက်ျဖစ္သည္။ ယခုမူ အိမ္မွာ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႕လို႕ေနသည္။

အိမ္တံခါးကိုတြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ပ်ံ႕က်ဲေနေသာ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ေနရာအႏွံ႔တြယ္ျငိေနသာ ပင့္ကူမွ်င္မ်ား..။ သူ႕၏ခ်စ္လွစြာေသာ အမ်ိဳးသမီးေရာ.. ကေလးငယ္ပါ မရွိေတာ့ျပီ။ ဆိတ္သုန္းေနေသာ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ အခ်ိန္ကာလအတန္ၾကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ဟန္တူျပီး အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေပါက္ျပဲေနေသာ အိမ္ေခါင္တို႕မွ ေနေျပာက္မ်ားက ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္..။ သူအိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္ ထဲသို႕ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။

ျခံတြင္ ကပ္ထားေသာ အိမ္နံပါတ္ကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးၾကည့္ေနရင္း တစ္ေနရာတြင္ ေတြ႕ဖူးသလို ခံစားေနရသည္။ ရုတ္တရက္ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသြားဟန္ျဖင့္ အိပ္ထဲမွ စာအိတ္ကို ႏိႈက္ယူျပီး ကျပာကယာ ၾကည့္သည္။ ဟုတ္သည္။ ေရးထားသည့္ လိပ္စာက ဒီလိပ္စာ စစ္စစ္။ ဒီအိမ္သည့္ သူေနသည့္အိမ္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ အဘယ္ေၾကာင့္ အဆိုပါ စစ္သား၏ အိတ္ကပ္ထဲ ေရာက္ေနရသနည္း။ အဆိုပါ စစ္သားက မည္သူနည္း။

"ငါ..ငါ ေသခဲ့ျပီလား၊ လိပ္စာ ထည့္ထားတဲ့ ေသေနတဲ့ စစ္သားက ငါလား" စဥ္းစားရင္း ေခါင္းထဲတြင္ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲလာသည္။
"ဒါဆိုရင္ အတူထြက္ေျပးလာတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေရာ ေသခဲ့ျပီးသားလား"
သူ႕မ်က္လံုးထဲတြင္ စစ္ဆင္ေရးအစမွ ျမင္ကြင္းမ်ား ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္လာသည္။ ထိုသူႏွစ္ဦးမွာ ၎၏ အေရွ႕တြင္ လက္နက္ႀကီး ထိမွန္၍ အသီးသီးက်ဆံုး သြားၾကသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ား…။
သူေခါင္းကို သြက္သြက္ခါေအာင္ ရမ္းလိုက္ရင္း ေအာ္ဟစ္မိသည္။ မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနမည္ ထင္သည္။ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာေတြက ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ခဲ့ျပီ။ သူ႕မိန္းမႏွင့္ ကေလးကိုလည္း သူ႕အေနျဖင့္ ျမင္နိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ။ ဘဝတို႕က ျခားနားခဲ့ေလျပီ..။
ေအာ္ဟစ္ေနရင္း အဆံုးအစြန္ေသာ ဦးေခါင္းကိုက္ခဲမႈမွ တစ္ဆင့္ အျမင္အာရံုမ်ား အေမွာင္အတိ ဖံုးလႊမ္းသြားေတာ့သည္။
သူေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရသည္က လူသ႑ာန္အရိပ္ ၅ ခုမွ လာေရာက္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ သယ္ေဆာင္သြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

……………………….

ေလွ်ာက္လမ္းႀကီး တစ္ဖက္တစ္ခ်ပ္ဆီတြင္ အခ်ဳပ္ခန္းႏွင့္ အလားတူေသာ အခန္းငယ္ေလးမ်ား အမ်ားအျပားကို ျမင္နိုင္သည္။ အေဆာက္အဦႀကီး၏ အမိုးမွာ အလြန္ျမင့္သည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႏွိပ္စက္ခံရ၍ ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည့္ အသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ သူသတိျပန္လည္လာျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေစ့ငုေနသည္။ အခန္းေလးထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သည္။ လြတ္ေျမာက္ဖို႕ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း တံခါးတြင္ခတ္ထားေသာ သံႀကိဳးမ်ားက ခိုင္ခံ့လြန္းလွသည္။

သူဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ငရဲလား။ ဘယ္ေနရာလဲ။ သူရွင္ေနေသးလား။ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ေဘးအခန္းမွ အသံၾကားသျဖင့္ အနားနားတိုးၾကည့္ရာ အတူထြက္ေျပးခဲ့ေသာ သူႏွစ္ဦး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

"ဟာ.. ခင္ ခင္ဗ်ားတို႕ပါလား.. ခင္ဗ်ားတို႕လဲ ဒီမွာ ရွိေနတယ္ေနာ္. ကြ်န္ေတာ္တို႕ အခု ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ .. ငရဲျပည္လား"
"မင္းဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ .. ရူးေနလား ဒါရန္သူ႕အက်ဥ္းစခန္းကြ… ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ေယာက္ မင္းနဲ႕ လမ္းခြဲျပီး မၾကာခင္မွာ ဖမ္းခံရတာ..စိတ္ညစ္ပါတယ္ကြာ"
သူေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပန္ၾကည့္သည္။ ဟုတ္သည္။ အက်ဥ္းစခန္းပင္ ျဖစ္သည္။
သူေစာေစာ သတိမျပဳမိသည္မွာ သူ႕ကိုယ္သူ ေသခဲ့ျပီဟု ထင္ေန၍ပင္ ..။
"အင္း… ကြ်န္ေတာ္လဲ ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႔ ေတြးခ်င္ရာေတြးမိလိုက္တာ ေနမွာဗ်"
သူလည္း အခုမွ စိတ္သက္သာရသြားသည္။ သူမေသေသးဘူးပဲကိုး..။
"ဒါဆိုလည္း ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနမယ့္အစား ကြ်န္ေတာ္တို႕ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ႀကိဳးစားၾကတာေပါ့..အႏွိပ္စက္ခံျပီးေသရမယ့္အစား .. လြတ္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္းေသတာပိုမေကာင္းဘူးလား"
က်န္ႏွစ္ဦးမွာလည္း သူေျပာသည့္ စကားကို လက္ခံသည့္ဟန္ျဖင့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦးၾကည့္ရင္း ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ၾကသည္။

………………………………

"ထြက္ေျပးသြားတဲ့သူေတြကို ျပန္မိပါျပီဆရာ"
အသံၾကားေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီး ဦးမင္းေနာင္ မ်က္မွန္ပင့္၍ ၾကည့္သည္။
"သံုးေယာက္စလံုးလား လူနာေတြ ဘယ္နားထိခိုက္မိေသးလဲ"
"သံုးေယာက္စလံုးပါ ဆရာ..ကိုသူရ ရဲ႕ ေျခက်င္းဝတ္ကေတာ့ ျပဳတ္က်ထားလို႕ အဆစ္လြဲျပီး ေရာင္ေနပါတယ္"
"'ဒါ့ေၾကာင့္ မို႕လို႕ မင္းတို႕ကို ေဆးပံုမွန္ တိုက္ဖို႕နဲ႕ ေသခ်ာေစာင့္ ၾကည့္ဖို႕ အျမဲတမ္းမွာေနတာပဲ.."
"ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္း အတတ္နိုင္ဆံုး အျမဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါဆရာ.. လံုျခံဳေရးေတြ သူနာျပဳေတြကိုလဲ တိုးျပီး ဂ်ဴတီခ်ထားပါတယ္..ဒါေပမယ့္ သူတို႕ သံုးေယာက္က မရ ရတဲ့နည္းနဲ႕ကို ထြက္ေျပးေနၾကတာပါ ဆရာ"

" အင္း..ဒါကလည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ "

"ဒါနဲ႕ဆရာ… သူတို႕ သံုးေယာက္က ဘာလို႕ ဒီေလာက္ထိ ဂရုတစိုက္နဲ႕ ျပဳစုေပးေနတာေတာင္ ခဏခဏ ထြက္ေျပးေနတာလဲဟင္"

ဆရာဝန္ႀကီးက ျပံဳးသည္။

" အင္း…. မင္းက ဒီမွာ သိပ္မၾကာေသးတဲ့ ဆရာဝန္အသစ္ဆိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သိဦးမလဲ.၊ တိုတုိေျပာရရင္ သူတို႕ ၃ ေယာက္က အရင္တုန္းက ေရွ႕ေျပးတပ္ခြဲ(xxx) ရဲ႕ အားကိုး အားထားရတဲ့ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြထဲမွာ ပါဝင္ပါတယ္..၊ သူတို႕က တိုက္ပြဲတိုင္းကို ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံနဲ႕ ေအာင္ျမင္ေအာင္ တိုက္နိုင္ခဲ့ၾကတယ္..၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ တပ္ခြဲရဲ႕ ကံဆိုးတဲ့ ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲလို႕ ပဲေျပာရမလားပဲ.. နယ္ေျမလံုျခံဳေရးကိုထိပါးလာတဲ့ ေသာင္းက်န္းသူတပ္ဖြဲ႕ကို လိုက္လံရွင္းလင္းရင္း နယ္ကြ်ံသြားခဲ့ၾကတယ္.. သူတို႕ဟာ ေနာက္ျပန္မဆုတ္ေတာ့ဘဲ ေရာက္ရွိေနရာမွာ တပ္စြဲထားရင္း စစ္ကူကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတာ.. စစ္ကူေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ တပ္ခြဲဟာ ရန္သူရဲ႕ အလံုးအရင္းနဲ႕ ေခ်မႈန္းျခင္းကို ခံလိုက္ၾကရျပီ.."

ဆရာဝန္ႀကီးက သက္ျပင္းခ်ရင္း ဆက္ေျပာသည္..

"အခု ဒီေဆးရံုမွာ ကုသမႈခံယူေနတဲ့ ေမာင္သူရတို႕ ၃ ဦးကေတာ့ ရန္သူဖက္က အရွင္ဖမ္းမိျပီး ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႕ ေန႕ေန႕ညည ႏွိပ္စက္တာခံခဲ့ၾကရတဲ့သူေတြေပါ့.. ေနာက္ေတာ့ တပ္ကူေတြက ရန္သူေတြကို ျပန္လည္ႏွိမ္နင္း နိုင္ခဲ့ျပီး သူတို႕ ၃ ဦးစလံုးကိုလည္း ျပန္လည္ ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုျမင္ၾကရသလိုပဲ.. သူတို႕ရဲ႕စိတ္ဒဏ္ရာေတြ၊ အႏွိပ္စက္ခံရတာေတြေၾကာင့္ ပံုမွန္အတိုင္း ေတြးေခၚနိုင္စြမ္း၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္နိုင္စြမ္းေတြကေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးေနၾကျပီ"

သူလည္း ဆရာဝန္ႀကီး အေျဖေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။ ေၾသာ္.. ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဗ်ာ..။

"သူတို႕က ျပန္ေရာ ေကာင္းလာနိုင္ပါ့မလား ဆရာ"

"ျပန္ေကာင္းရင္လည္း ေကာင္းမယ္.. မေကာင္းရင္လည္း တစ္သက္လံုး ဒီအတိုင္း ျဖစ္သြားမွာပဲ၊ ဦးေႏွာက္ဆိုတဲ့အရာက အရမ္းႏူးညံ့ပါတယ္.. ထိခိုက္မိသြားရင္ အေကာင္းအတိုင္းျပန္ျဖစ္နိုင္ဖို႕ဆိုတာက………. ေဆးပညာအေနနဲ႕ လက္လွမ္းမမီနိုင္ေသးေတာ့.. ခဲယဥ္းတယ္လို႕ပဲ ဆိုၾကပါစို႕"

"ဆရာႀကီး…. ဆရာႀကီး"

အေမာတေကာ ေျပးဝင္လာေသာ လံုျခံဳေရး၏ အသံေၾကာင့္ သူတို႕ႏွစ္ဦးစလံုး လွည့္ၾကည့္မိၾကသည္။

" ဖမ္းမိထားတဲ့ လူနာ ၃ ဦး ျပန္လြတ္သြားပါတယ္… ထမင္းလာေကြ်းတဲ့သူကို ရိုက္ျပီး ထြက္ေျပးသြားတာပါ"

သူဆရာ ဝန္ႀကီးကို အလန္႕တၾကား ၾကည့္မိသည္။

ဆရာဝန္ႀကီးက အဓိပၸါယ္ပါေသာ အျပံဳးကို ျပံဳးလိုက္ရင္းး…..
"ကဲ.. ရဲေဘာ္ ၃ ဦးကေတာ့ စစ္ေျမျပင္ဆီ ျပန္သြားၾကျပီ….ငါတို႕ တပ္ကူေတြကလည္း ေနာက္ကေန လိုက္ၾကဦးစို႕…"

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ။

#လင္းသစ္ေႏြ

ၾကက္ဥပံုျပင္

ၾကက္ဥပံုျပင္

သင္ေသသြားတယ္။ အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့ လမ္းမွာပဲ သင္ေသသြားတယ္။ သမားရိုးက် ကားအက္စီဒင့္ တစ္ခုျဖစ္ေပမယ့္ ေသေလာက္တဲ့အထိေတာ့ ျဖစ္သြားတယ္။ သင့္မွာ မိန္းမနဲ႕ ကေလးႏွစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ပ်က္သြားတာက ျမန္ဆန္လြန္းေတာ့ နာက်င္မႈကိုေတာင္ မခံစားလိုက္ရဘူး။ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရးသမားေတြက သင့္ကို အခ်ိန္မီကယ္ဆယ္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ ဘာမွ လုပ္ေပးဖို႕လည္း မတတ္နိုင္ၾကဘူး။ သင့္ခႏၶာကိုယ္က တစ္စစီေတာင္ျပန္က်ဲလို႕ေနပါတယ္။

အဲဒီမွာပဲ သင္က ကြ်န္ပ္နဲ႔စေတြ႕ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

"ဘာ…ဘာျဖစ္သြားတာလဲ…. အခုက ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ"

သင္က ကြ်န္ပ္ကိုေမးေတာ့ ကဗ်ာဆန္မေနေတာ့ဘဲ တည့္တည့္ပဲေျဖလိုက္တယ္။

"မင္းေသသြားတယ္"

"ထရပ္ကားတစ္စီးက…. အဲ့နားမွာ .. ရပ္ထားတာ"

"ဟုတ္တယ္"

"ငါ…ငါေသသြားျပီလား.."

"အင္း…ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႕.. လူတိုင္းက အခ်ိန္တန္ရင္ ေသၾကရတာပါပဲ"

သင္က ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္တယ္။ သင္ရယ္ ကြ်န္ပ္ရယ္ကလြဲရင္ ဘာမွမရွိဘူး။

"ဒါဘယ္ေနရာလဲ…ေသျပီးရင္ေရာ ေနာက္ဘဝရွိတာလား"

"ေနမွာေပါ့"

"ခင္ဗ်ားက တန္ခိုးရွင္ လား"

သင္ကေမးေတာ့ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ "ဟုတ္တယ္…ငါက တန္ခိုးရွင္ ပါပဲ"

"ကြ်န္ေတာ့ မိန္းမနဲ႕ ကေလးေတြ……."

"ဘာျဖစ္လဲ.. မင္းမိန္းမနဲ႕ကေလးေတြ"

"သူတို႕ေတြ အဆင္ေျပၾကလား"

"အဲ့တာကို ငါလည္းသိခ်င္ေနတာ…မင္းကအခုပဲေသသြားတာ…မင္းကမင္းမိသားစုကို စိတ္ပူေနတယ္..ေကာင္းပါ့ကြာ"

သင္က ကြ်န္ပ္ကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္တယ္။

မင္းအေနနဲ႕ငါကို တန္ခိုးရွင္ လို႕ ထင္ခ်င္စရာရွိခ်င္မွရွိမယ္။ ငါ့က တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေယာက်ၤား.. ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းမေတြနဲ႕ တူခ်င္တူမယ္။ ငါ့ကို ဘယ္လိုပံုစံဆိုတာ သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္နိုင္တဲ့အစြမ္း မင္းတို႕မွာ မရွိတာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။

"စိတ္မပူပါနဲ႕… မင္းမိသားစုေတြက အဆင္ေျပၾကပါတယ္။ မင္းရဲ႕ကေလးေတြက မင္းကို ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ သတိရေနၾကလိမ့္မယ္။ သူတို႕ဟာ ေသဆံုးသြားတဲ့ဖခင္အေပၚ မထီမဲ့ျမင္ေတာင္ မျပဳၾကဘဲ ႀကီးျပင္းလာလိမ့္မယ္။ မင္းမိန္းမကေတာ့ အျပင္ပန္းမွာ ငိုေနေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ ႀကိတ္ဝမ္းသာေနတယ္။ မွ်မွ်တတေျပာရရင္ မင္းမေသရင္လဲ မၾကာခင္မွာလဲမင္းတို႕ အိမ္ေထာင္ေရးကလည္း ျပိဳကြဲဖို႕ရွိတယ္။ ႏွစ္သိမ့္စကားေလးနဲ႕ ဖာေထးေျပာရရင္ေတာ့ သူႀကိတ္ဝမ္းသာေနမိတဲ့အေပၚ အႀကီးအက်ယ္ေနာင္တရလိမ့္ဦးမယ္"

"ေအာ္…….. ဒါ့ျဖင့္ အခုကဘာလဲ.. ကြ်န္ေတာ္က ေကာင္ကင္ဘံုသြားရမွာလား.. ငရဲသြားရမွာလား ဘယ္သြားရမွာလဲ"

"ဘယ္မွမသြားရဘူး…မင္းေနာက္တစ္ဖန္ လူျပန္ဝင္စားရလိမ့္ဦးမယ္"

"အန္… ဒါျဖင့္ ဟိႏၵဴေတြရဲ႕ အယူအဆက မွန္ေနတာေပါ့"

"ဘာသာေတြ အားလံုးကေတာ့ သူရဲ႕နည္းလမ္းနဲ႕သူ အမွန္ေတြခ်ည္းပါပဲ… ကဲ..ငါနဲ႕လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္"

ဟာလာဟင္းလင္းျပင္မွာ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႕ ေလွ်ာက္တာကို သင္ကအမွီလိုက္ေလွ်ာက္ေနတယ္။

"ဘယ္သြားေနတာလဲဗ်"

"ဘယ္မွ မသြားပါဘူး… ဒီအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားစျမည္ေျပာရတာ မေကာင္းဘူးလား"

"ဒါဆို ဘာအေၾကာင္းေျပာၾကမွာလဲ…. ကြ်န္ေတာ္လူျပန္ဝင္စားတဲ့အခါက်ရင္လဲ ကေလးေပါက္စေလးအေနနဲ႕ပဲ ျပန္ေမြးလာရမွာေပါ့ေနာ္… ဘာမွမသိေတာ့တဲ့ အေျခအေနေလ။ အဲ့လိုသာဆိုလို႕ကေတာ့ ဒီဘဝမွာရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ၊ ႀကိဳးစားမႈေတြက အလကားပါပဲလား"

"နိုး..အလကားေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မင္းအရင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသမွ် ဘဝေတြအားလံုးရဲ႕ အသိပညာေတြ၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အားလံုးမင္းဆီမွာ ရွိတယ္။ ေလာေလာဆည္ ျပန္မမွတ္မိေသးတာေလး တစ္ခုပါပဲ"

ကြ်န္ပ္က လမ္းေလွ်ာက္ေနတာရပ္လိုက္ျပီး သင့္ရဲ႕ ပုခံုးကို ကိုင္လိုက္ရင္း

"မင္းရဲ႕ ဝိဉာဉ္က မင္းေတြးထင္ထားတာထက္ ပိုျပီး ႀကီးက်ယ္ခန္းနားတယ္။ ပိုျပီး ႀကီးမားလွပတယ္။ လူေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကေတာ့ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းေလးတစ္ခုကိုပဲ သယ္ေဆာင္နိုင္တယ္။ ဘာနဲ႕တူလဲဆိုေတာ့ ဖန္ခြက္ထဲကေရ ပူလား၊ ေအးလားဆိုတာ သိရဖို႕အတြက္ လက္ေခ်ာင္းကေလး ထည့္ၾကည့္သလိုေပါ့။ အရမ္းေသးငယ္တဲ့ အိုးကေလးက မင္းနဲ႕မဆန္႕လို႕ အိုးထဲမွာ ဘာရွိလဲဆိုတာသိရဖို႕ မင္းရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကို အိုးထဲထည့္လိုက္သလိုပဲ။ အိုးထဲကေန ျပန္ယူလိုက္တဲ့အခါမွာ အိုးထဲမွာ ရွိတဲ့ဟာေတြ အားလံုးမင္းဆီေရာက္သြားေရာ"

"မင္းလူျဖစ္ခဲ့တာလဲ ၄၈ ႏွစ္ရွိသြားျပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အကန္႕အသတ္မရွိတဲ့ မင္းရဲ႕အသိတရားေတြဘက္ဆီ ခုခ်က္ခ်င္း မဆြဲဆန္႕ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီေနရာမွာ ငါတို႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာထိ ေနလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္း အားလံုးကို ျပန္မွတ္မိလာမွပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘဝတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုအၾကားမွာ ဒီေလာက္အၾကာၾကီးေနဖို႕လဲ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူးေလ"

"ဒါျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္ႏွႀကိမ္ေတာင္ ျပန္ဝင္စားခဲ့ရျပီးျပီလဲ"

"ေအာ.. အမ်ားႀကီးေပါ့ကြာ.. အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး။ ဘဝေတြမ်ားစံုလို႕။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ မင္းက AD -504 ကာလေလာက္မွာ တရုတ္ေက်းေတာသူမေလး တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဝင္စားရလိမ့္မယ္"

"ေနပါဦး..ေနပါဦး.." သင္က ထိတ္လန္႕တၾကားနဲ႕ေမးတယ္။ "ခင္ဗ်ားက ကြ်န္ေတာ့ကို အခ်ိန္ေနာက္ျပန္ႀကီး ပို႕မလို႕လား"

" အင္း အခ်ိန္ဆိုတာကလည္း မင္းတို႕ရဲ႕ေလာက မင္းတို႕ရဲ႕ စၾကဝဠာမွာပဲ တည္ရွိတာ။ ငါလာခဲ့တဲ့ေနရာကနဲ႕ဆို တစ္ျခားစီပဲ "

"ခင္ဗ်ားက ဘယ္ေနရာကေန လာတာလဲ"

"ငါလား… တစ္ေနရာရာကလာတာ။ တစ္ေနရာရာကေပါ့ကြာ။ အဲ့မွာဆို ငါ့လို တစ္ျခားေတြလဲရွိတယ္။ အဲ့ေနရာက ဘယ္လိုပံုစံလဲဆိုတာ မင္းသိခ်င္ေနမယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ မင္းနားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး "

"ေအာ္…" သင္ကစိတ္ဓါတ္က်သြားသလိုနဲ႕ ေရရြတ္တယ္။ "ေနဦးေနဦး.. ခုလိုတစ္ျခားေနရာ၊ တစ္ျခားအခ်ိန္ေတြမွာ ဝင္စားေနရရင္ တစ္ေနရာတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ ျပန္ဆံုေနၾကမွာေပါ့"

"ေသခ်ာတာေပါ့.. တစ္ခ်ိန္လံုးက အဲ့လိုပဲျဖစ္ေနတာပဲေလ။ ဆံုၾကရင္ေတာင္ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ကိုယ့္ဘဝကာလ အတြင္းမွာပဲ ကိုယ္ေနထိုင္ၾကတာမို႔ တစ္ကယ္တမ္း ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး"

"ဒါဆို ဘာလို႕ အဲ့တာကို လုပ္ေနေသးတာလဲ"

"ဘယ္လို… ဘယ္လိုေမးတာ… မင္းကဘဝရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ေမးေနတာလား..။ နည္းနည္းေတာ့ သမားရိုးက် ဆန္လြန္းမေနဘူးလား"

"ဒါ ..သဘာဝက်တဲ့ေမးခြန္းပဲေလ" သင္က အေလွ်ာ့မေပးဘဲ ထပ္ေျပာသည္။

ကြ်န္ပ္က သင့္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြထဲ စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း….

" ဘဝရဲ႕အဓိပၸါယ္…. ဒီစၾကဝဠာတစ္ခုလံုးကို ငါဖန္ဆင္းခဲ့ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က မင္းတည္ျငိမ္ရင့္က်က္လာေစဖို႕ပဲ"

"ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္တာက လူသားေတြေပါ့….ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြကို ရင့္က်က္လာေစခ်င္တယ္ေပါ့"

"လူသားေတြမဟုတ္ဘူး.. မင္းပဲ..။ မင္းအတြက္ပဲ ဒီစၾကဝဠာကုိ ဖန္ဆင္းေပးခဲ့တာ။ ဘဝသစ္တစ္ခုရရွိျပီး ႀကီးထြားရွင္သန္လာျပီးတိုင္း ပိုျပီးရင့္က်က္လာတယ္။ ပိုျပီးအသိဉာဏ္ၾကြယ္ဝ ရင့္သန္လာတယ္"

"ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ပဲလား… က်န္တဲ့သူေတြကေရာ"

"က်န္တဲ့သူေတြဆိုတာမရွိဘူး..။ ဒီစၾကဝဠာမွာ မင္းရယ္ ငါရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ…"

သင္က ကြ်န္ပ္ကိုဟာတာတာနဲ႕ ၾကည့္တယ္။ " ဒါဆို ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ လူေတြအားလံုးက….."

"အားလံုးက .. မင္းပဲ.. ။ တစ္လဲစီျပန္ျပန္ဝင္စားေနတဲ့ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ"

"ေနဦး.. ဒါဆိုလူအားလံုးက ကြ်န္ေတာ္ပဲေပါ့"

"အခုမင္းနားလည္သြားျပီပဲ" ကြ်န္ပ္ကေျပာရင္း ဂုတ္ယူသည့္သေဘာျဖင့္ သင့္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို လက္နဲ႕ ပုတ္လိုက္တယ္။

" ရွင္သန္ခဲ့ဖူးသမွ် လူသားဘဝေတြအားလံုးက ငါပဲလား…" သင္က သင္ဖာသာသင္ ေရရြတ္ေနတယ္။

"ဟုတ္တယ္..ေနာက္ထပ္ရွင္သန္ၾကမယ့္ လူသားေတြရဲ႕ဘဝေတြေရာေပါ့.." ကြ်န္ပ္က ၾကားထဲက ဝင္ေျပာလိုက္တယ္။ 

"ငါက အီဗရာဟင္ လင္ကြန္းလား….. ငါက ဟစ္တလာေရာပါ့…."

"ဒါတင္မက… သူသတ္ခဲ့တဲ့ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အသတ္ေတြကလည္း မင္းပဲ"

"ကြ်န္ေတာ္က တရားေတြကို ျဖန္႕ေဝခဲ့တဲ့သူေပါ့"

"တရားေတြကို လိုက္နာဆည္းကပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေနာက္လိုက္ေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့"

သင္တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားတယ္။

"တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ငါကဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္လိုက္မိတဲ့အခါတိုင္း…….."

"မင္းဟာ မင္းကိုယ္မင္းဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္မိသလို ျဖစ္သြားတယ္။ မင္းလူေတြကို အၾကင္နာတရားထားျပီး ကူညီေပးခဲ့ေပးခဲ့တဲ့အခါတိုင္းကလည္း မင္းကိုမင္း ကူညီလိုက္တာပါပဲ..။ 

လူသားတိုင္းေတြ႕ႀကံဳခံစားခဲ့ရတဲ့..၊ ေတြ႕ႀကံဳခံစားလာရမယ့္ အရာတိုင္းဟာ မင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္လာတာ"

သင္က အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားသြားတယ္။

"ဘာလို႕လဲ…. ဘာလို႕ဒါေတြကိုလုပ္တာလဲ"

"ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႕က်ရင္ မင္းက ငါ့လိုျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ဒါမင္းပဲ…။ မင္းက ငါ့လိုပဲ.. ငါ့ရဲ႕ ကေလးပဲ"

"ဝိုးးး……. ခင္ဗ်ားဆိုလိုခ်င္တာ ကြ်န္ေတာ္က တန္ခိုးရွင္ေပါ့.."

" မဟုတ္ဘူး..။ မျဖစ္ေသးဘူး။ မင္းက အခုမွ အဖူးအငံုေလးပဲရွိေသးတယ္။ လူသားအားလံုးရဲ႕ ဘဝေတြမွာ ေနထိုင္ျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ မင္းဟာ ေမြးဖြားခံရမယ့္ အရြယ္ေရာက္ပါျပီ"

"ဒါဆို .. စၾကဝဠာတစ္ခုလံုးဆိုတာကေရာ…… ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ထားတာလဲ"

"စၾကဝဠာဆိုတာ ၾကက္ဥေလးတစ္လံုးပါပဲ…. ကဲ.. အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ေနာက္ဘဝကူးၾကဦးစို႕…"

ကြ်န္ပ္က သင္သြားရမယ့္ ေနရာကို ပို႕ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္

စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႕ ယခုအခ်ိန္မွာ စိတ္ေတြ ပ်ံ႕လြင့္ေနျပီး အေတြးေတြ လြင့္ပ်ံေပါက္ကြဲေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ခံစားေနရမွာပါ။ သင္ဟာ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ေနရာကေန ဆင္းသက္လာတဲ့သူလိုလဲ ခံစားေနရမယ္။ မွန္သာအနားမွာ ရွိရင္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ေတာင္ မွန္ထဲမွာ ၾကည့္မိေနေလာက္ျပီ။

ျပီးေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕မိတိုင္း သင့္စိတ္ထဲမွာ မေတြးမိပဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးခြန္းေတြလဲ ေမးေနမယ္။ "ငါက ငါ့အစ္ကိုပဲလား၊ ငါက ငါ့ကေလးလား၊ ငါ့မိန္းမလား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ ငါပဲလား.." သူတို႕ေတြနဲ႕ စကားေျပာမိတိုင္းလည္း ဒါကိုစိတ္ထဲမွာေတြးမိေနမယ္။

ပိုပိုျပီး ေမးခြန္းေတြ ထုတ္မိေနမွာက "ဒီလန္းတဲ့ waiter မေလးက ငါမ်ားလား၊ လီယိုနာဒိုက ငါမ်ားလား၊ ဂႏၵီေရာ ငါလား..၊ နိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ စစ္ပြဲမွာ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ စစ္သားေတြက တစ္ကယ္ပဲ ငါပဲလား" ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့..။

ျပႆနာေတာ့မရွိပါဘူး..။

လူတိုင္းမွာ ဒီလိုေမးခြန္းေတြရွိေနမယ္။ လူတိုင္းက ဒီလိုအေတြးေတြနဲ႕ လူအမ်ားကို တစ္ေယာက္တည္းအျဖစ္ ၾကည့္ေနမိမယ္ဆိုရင္ ဒီဟာက ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနျပီး ဒီပံုျပင္ကို ယံုၾကည္ေနၾကတာဆိုရင္ေရာ ဘာအေရးလဲ။ ဒီပံုျပင္က ကမာၻႀကီးကို ပိုေကာင္းတဲ့ေနရာတစ္ခု ျဖစ္ေစဖို႕ လုပ္ေဆာင္တဲ့ အရာတစ္ခုျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။

အထက္မွာ ေရးခဲ့သမွ်အေၾကာင္းအရာေတြဟာ တစ္ခုမွ အမွန္မဟုတ္ပါဘူး..။

သင့္ကိုသင္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိလာမယ့္သူအျဖစ္ ေတြးထင္ ေစမယ့္ ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

#လင္းသစ္ေႏြ

(Andy Weir ၏ The Egg ဝတၳဳအား သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေရးသားပါသည္)

ျမႏွင္းဆီ (အပိုင္း-၃) ဇာတ္သိမ္း

' ဟားဟားဟား'

ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္မွာ မီးလွ်ံမ်ားၾကားထဲတြင္ ေၾကာက္လန္႕တၾကား႐ုန္းကန္ေနေသာ ဥကၠာကို ၾကည့္ရင္း အားရပါးရ ရယ္ေမာေနသည္။ ဥကၠာ၏ ေျခေထာက္မွာ ထိုင္ခံုကိုစြဲလာေသာ မီးႏွင့္အတူ စတင္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္....

' ခြပ္ '

'အာား'

ေအာ္သံႏွင့္အတူ ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္လဲ က်သြားသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ ျဗတၱ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

' မင္းဒီကို လာတယ္လို႕ ေစာေဒးဗစ္လာေျပာလို႔ စိတ္ပူၿပီး လိုက္လာတာ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ'

' ျမန္ျမန္ ကြ်န္ေတာ့ကို ဒီႀကိဳးေတြ ေျဖေပးပါဦး '

ျဗတၱမွ အသင့္ယူလာေသာ ဓါးေျမာင္ျဖင့္ ႀကိဳးမ်ား ျဖတ္ေပးလိုက္သည္။
' ကိုရင္ ျဗတၱ .. ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္ကို အျပင္ေခၚသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္စာအုပ္ရွာရင္း လိုက္ခဲ့မယ္ '

' ဘာစာအုပ္လဲ... မီးက အရမ္းမ်ားေနၿပီေနာ္ '

' စာအုပ္က ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္ က်ဴးလြန္ထားသမွ် မႈခင္းေတြရဲ႕ သက္ေသပဲ.. သြားႏွင့္ေတာ့ ကိုရင္ ျဗတၱ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး'

ျဗတၱလည္း အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ပဲ ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္ကို တြဲ၍ အျပင္သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခဏၾကာေသာ္ မီးလွ်ံမ်ားၾကားမွ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္၍ ဥကၠာအေျပးထြက္လာသည္။ အျပင္ေရာက္ေသာ္ ျဗတၱႏွင့္အတူ ေစာေဒးဗစ္ပါ ပါလာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။

' ေက်းဇူးပါ ကိုေစာ... မဟုတ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ အသက္မရွင္ေလာက္ေတာ့ဘူး '
' ရပါတယ္ကြာ... ငါလည္း စိတ္ပူလာၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေျပးေျပာတာ ကိုျဗတၱႏွင့္ ေတြ႕လို႕ .. ဗဲရီးလပ္ကီးပဲေပါ့ '
' ဒီစာအုပ္နဲ႕ ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္ကို သက္ဆိုင္ရာ အပ္ေပးပါ... ကြ်န္ေတာ္ ျမႏွင္းဆီေနာက္ လိုက္သြားမယ္'

' ငါပါ လိုက္ခဲ့မယ္ ဥကၠာ.... မင္းဒီတစ္ခါေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း မသြားနဲ႕ေတာ့ '

' ေကာင္းပါၿပီ ကိုရင္ ျဗတၱ ... လိုက္ခဲ့ပါ '

တစ္ခ်ိန္က ထည္ဝါခမ္းနားခဲ့ေသာ ျမမဥၨဴစံအိမ္ႀကီးသည္ ယခုေတာ့ မီးၫြန္႕မီးလွ်ံမ်ား ေအာက္တြင္ ဝပ္တြားခယ လွ်က္ရွိေနေပသည္။ အခ်ိန္ကား မနက္မိုးပင္ ေသာက္လုၿပီ။

' ဝဏၰ ဘိုတဲမွာ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္ ကြ်န္ေတာ္ ဝင္ရွာလိုက္မယ္ '

' ေနဦး အေျခအေနၾကည့္ရေအာင္ မေတာ္ရင္ ပုလိပ္ေတြနဲ႔ တိုးေနမယ္'

' ၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ ပုလိပ္မရွိေလာက္ဘူး ကိုရင္ျဗတၱ .... ဝဏၰ တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ပံုပဲ '

ဥကၠာ ဘိုတဲ ဝင္းအတြင္း ၾကည့္လိုက္ရာ မီးဖိုထားေသာ မီးပံုတစ္ခုႏွင့္ ေဘးတြင္ မူး၍ အိပ္ေနဟန္တူေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။
ဝင္းအတြင္းသို႕ ေျခသံေဖာ့၍ ဝင္သြားရာ ဘိုတဲေဘးမွ ထြက္လာသူတစ္ဦးႏွင့္ သြားဆံုသည္။

' ဘယ္သူေတြလဲ ..... အြတ္ '

ကိုျဗတၱမွ လွ်င္ျမန္စြာ ေျပးဝင္ၿပီး ရင္ၫြန္႔ကို ေျချဖင့္ ကန္လိုက္ရာ ေနာက္သို႕ဖင္ထိုင္ရက္က်သည္။ ထို႕ေနာက္ ဇာတ္ပိုးေနရာကို လက္ဝါးေစာင္းျဖင့္ ခုတ္လိုက္ရာ တစ္ခ်က္တည္း ျဖင့္ ေမ့ေမ်ာသြားေလသည္။

လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အသံမ်ားေၾကာင့္ မီးပံုေဘးတြင္ အိပ္ေနေသာ လူႏွစ္ေယာက္ႏိုးသြားသည္။

' ဟာ... ေဟ့ ဒီမွာ လူစိမ္းေတြေရာက္ေနတယ္ လာၾကေဟ့....'
' ဒံု ဒံု ဒံု ဒံု '

ႏိုးလာေသာ လူႏွစ္ေယာက္မွ ေအာ္ဟစ္ အခ်က္ေပးရင္း သံပုံးေတြပါ ေခါက္လိုက္သျဖင့္ လူအေယာက္ ၂၀ ခန္႕ အလွ်ိဳ လွ်ိဳထြက္လာၾကသည္။
' ငါၾကည့္ထိန္းထားလိုက္မယ္ ဥကၠာ ... အျမန္သြားေတာ့ '

' ျဖစ္ပါ့မလား ကိုရင္ ျဗတၱ '

' ငါက မင့္ဆရာဆိုတာ မေမ့နဲ႕ဦးေလ '

' အရင္တုန္းကပါဗ်ာ... ဟဲ '

ျဗတၱကို စိတ္ခ်သြားၿပီး ဘိုတဲ ရွိရာသို႕ ဥကၠာ လႊားခနဲ ေျပးထြက္သြားသည္။ လူအေယာက္ ၂၀ မွာ တုတ္မ်ား၊ ဓါးမ်ားကိုယ္စီျဖင့္ ျဗတၱကို အမဲ ဖ်က္ရန္ ေျပးဝင္လာၾကေတာ့သည္။

ဥကၠာ ဗိုလ္တဲ အေပါက္ဝရွိရာ စၾကၤန္အေရာက္တြင္ လူတစ္ဦး အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

' လမ္းမွားလာတာလား ခ်ာတိတ္ '

' ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ အေရွ႕က ဖယ္လိုက္ပါ '
' ငါထင္တာမမွား ဘူးဆိုရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ေခါက္က ငါ့အလုပ္မွာ ဝင္ေႏွာက္သြားတာ မင္းပဲ ျဖစ္ရမယ္ '

ထိုသူေျပာစကားေၾကာင့္ ယခင္ျမႏွင္းဆီကို ေႏွာက္ယွက္ေသာ သူမ်ားမွာ ၎၏ လူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။

' ငါ့နာမည္ ငမိုး ... အဲ့ေန႕တည္းက မင့္ကိုလိုက္ရွာေနတာ... ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့လည္း မင့္ကိုယ္တိုင္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာတာပါလား... ငါ့ရဲ႕ သိကၡာေလးေတြကို ျပန္ဆည္ေပးရမွာေပါ့ကြာ... မင္းရဲ႕ အ႐ိုးေလးေတြ ခ်ိဳးရရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ .... ေရာ့.... '

' ဖုန္း'

စကားဆံုးဆံုးခ်င္း လွ်ပ္တျပက္ ကန္လိုက္သျဖင့္ ေရွင္ခ်ိန္မရလိုက္ပဲ လက္ႏွစ္ဖက္ပူးၿပီး ကာလိုက္ရသည္။ ကန္ခ်က္အလြန္ျပင္းသျဖင့္ အေနာက္သို႕ ႏွစ္လွမ္းခန္႕ ယိုင္သြားရာ ေလွ်ာ့တြက္၍ မရေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။

ဥကၠာလည္း အသင့္အေနအထားျဖင့္ ျပင္ထားၿပီး ေနာက္လာမည့္ တိုက္ကြက္အတြက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနလိုက္သည္။ ငမိုးမွ ဘက္ဝိုက္လက္သီး ျဖင့္ ထိုးလိုက္သျဖင့္ ငံု႕ေရွာင္လိုက္ၿပီး ဝမ္းဗိုက္ကို အားစိုက္ထိုးခ်လိုက္ရာ ဖင္ထိုင္လ်က္ လဲက်သြားသည္။

ငမိုးေဒါသထြက္သြားၿပီး ပိုမိုျပင္းထန္စြာ တိုက္ခိုက္ေတာ့သည္။ ညာဘက္အေရာင္ျပၿပီး ဘယ္ဘက္မွ ထိုးသည္။ ဘယ္ဘက္မွ ထိုးဟန္ျပဳၿပီး ညာမွ ဒူးျဖင့္တိုက္သျဖင့္ ဥကၠာ အလူးအလဲ ခံလိုက္ရသည္။

ငမိုးမွာ သူ႕ထက္ လူေကာင္ ႏွစ္ဆႀကီးသျဖင့္ ေရရွည္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ မလြယ္ကူမွန္း သေဘာေပါက္လိုက္သျဖင့္ တိုက္ပြဲကို ေရာင္ျပန္တိုက္ကြက္ျဖင့္ အျမန္အဆံုးသတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ေရာင္ျပန္တိုက္ကြက္ဆိုသည္မွာ လက္သီးကို လက္သီးခ်င္း၊ ဒူးကို ဒူးခ်င္း၊ တံေတာင္ကို တံေတာင္ခ်င္း ျပန္လည္ခုခံရသည့္ သိုင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ၎တိုက္ကြက္မွာ အလြန္ အႏၲရာယ္မ်ားၿပီး ေလ့က်င့္သားရွိေသာ သူမွသာလွ်င္ ခံႏိုင္ရည္ရွိမည္ ျဖစ္သည္။

ထိုအခိုက္ ငမိုးမွ ဘယ္ဘက္အေရာင္ျပၿပီး ညာေျချဖင့္ ပတ္ကန္လိုက္သျဖင့္ ညာေျချဖင့္ပင္ ျပန္လည္ ကန္လိုက္သည္။
' ေျဖာင္း '
မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ခုခံမႈမ်ိဳးေၾကာင့္ ငမိုး အထိနာသြားၿပီး ဝ႐ုန္းသံုးကားျဖင့္ ညာလက္သီးႏွင့္ တစ္ေျဖာင့္တည္းထိုးခ်လိုက္ေလသည္။
ထိုအခါ ဥကၠာမွ ၎၏ထိုးခ်က္အားေပ်ာ့သြားေစရန္ အေနာက္အနည္းငယ္ ဆုတ္ေပးလိုက္ၿပီး ညာလက္သီးျဖင့္ပင္ တည့္တည့္ဆိုင္ဆိုင္ ျပန္လည္ထိုးခ်လိုက္သည္။

' ေျဖာင္း '
' အားးး '
က်င့္သားမရွိေသာ ငမိုးမွာ လက္ဖ်ံ႐ိုးက်ိဳးသြားသျဖင့္ ဒယီးဒယိုင္ ျဖစ္သြားစဥ္ ရင္ဝသို႕ ဒူးျဖင့္ အျပင္းတိုက္ေပး လိုက္ရာ အ႐ုပ္က်ိဳးျပတ္ လဲက်သြားေတာ့သည္။

ဘိုတဲ တံခါးကို တြန္းၾကည့္ရာ မင္းတုပ္ခ်ထား ဟန္ တူသျဖင့္ တုပ္တုပ္မွ်ပင္ မလႈပ္ေပ။ ဥကၠာ အားကုန္သုံုး၍ ကန္ဖြင့္လိုက္သည္။

' ဝုန္း '
ျမႏွင္းဆီကို ၾကမ္းျပင္ေပၚဝယ္ ေခြေခြေလးေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ စိုးရိမ္တႀကီး ေျပးေပြ႕လိုက္သည္။

' ျမႏွင္းဆီ... ျမႏွင္းဆီ '

ဥကၠာ ေခၚသံကို ျမႏွင္းဆီ မၾကားေတာ့ပါ။

' ျဖစ္ရေလ ျမႏွင္းဆီရယ္ .... သတိရပါဦး ... စကားျပန္ေျပာပါဦး ျမႏွင္းဆီရယ္'
ဥကၠာရင္ဘက္တစ္ခုလံုး ေၾကမြသြားသလို ခံစားရၿပီး မ်က္ရည္မ်ား တားမရေအာင္ က်ဆင္းလာသည္။ ေယာက္က်ားရင့္မာျဖစ္ေသာ္လည္း ခ်စ္သူအတြက္ ပူေဆြးဝမ္းနည္းေသာေၾကာင့္ က်ေသာ မ်က္ရည္တို႕ကို ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေပ။

' ေဆာရီး... ကြာ... ငါတကယ္မရည္ရြယ္ပါဘူး'

အသံလာရာသို႕ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝဏၰ။

' ငါ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႕ေခ်ာ့ေမာ့ဆက္ဆံပါေသးတယ္ .... သူအရမ္းေခါင္းမာလြန္းလို႕ လက္လြန္သြားတာ'

' မင္း ျမႏွင္းဆီကို သတ္လိုက္တယ္'

ဥကၠာ၏ မ်က္လံုးမ်ား မီးဝင္းဝင္းေတာက္သြားသည္။ ထြက္လာေသာ ေဒါသအရွိန္တို႕သည္ ဝဏၰကို အစိတ္အမႊာမႊာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရန္ လံုေလာက္သြားသည္။

' ဒါေပမယ့္ ျမႏွင္းဆီကို ငါသတ္တာမဟုတ္ဘူး မင္းသတ္တာ ျဖစ္သြားၿပီ အခုမင္းလက္ေပၚမွာ... တျခားလူလည္း သက္ေသမရွိဘူး'

' ကဲကြာ' ' ခြပ္'
' လူစိတ္မရွိတဲ့ေကာင္ ... ေျဖာင္း '

ဥကၠာ စိတ္ရွိလက္ရွိထိုးေနသျဖင့္ ဝဏၰမွာ ေသြးမ်ား ထြန္းအိုင္လ်က္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနသည္။

' ဥကၠာေတာ္ေတာ့ မင္းဆက္ထိုးေနရင္ ေသသြားလိမ့္မယ္'
ျဗတၱေရာက္လာမွ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာၿပီး ဝဏၰကို ဆြဲေျမာက္ထားရာမွ ပစ္ခ်လိုက္သည္။

' ျမႏွင္းဆီရယ္ ျဖစ္ရေလ.... '

ဥကၠာျပန္အလွည့္တြင္ ဝဏၰမွ ႐ုတ္တရက္ထလာၿပီး ေျခသလံုးတြင္ ဖြက္ထားသည့္ ဓါးေျမာင္ကို ထုတ္ယူၿပီး ဥကၠာ ေနာက္ေက်ာသို႕ စိုက္ခ်လိုက္သည္။

' ဥကၠာ အေနာက္မွာ'

ျဗတၱ၏ ေအာ္သံၾကားသည္ႏွင့္ ကိုယ္ကို လွ်င္ျမန္စြာတစ္ပတ္လွည့္လိုက္ၿပီး ထိုးလိုက္ေသာ ဓါးေျမာင္ကို လက္ျပန္ေခါက္၍ ဝဏၰ၏ ေမးေစ့သို႕ ျပန္ခ်ိန္ထားလိုက္သည္။

ထိုစဥ္ ဝဏၰ၏ ဖခင္ႏွင့္ ပုလိပ္မ်ား ေရာက္ရွိလာၿပီး ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ခ်ိန္ထားလိုက္သည္။

' လက္နက္ခ်လိုက္ပါ ေမာင္ရင္ ဥကၠာ မင္းကို လူသတ္မႈနဲ႕ ဖမ္းလိုက္ၿပီ ... '
ျဗတၱကိုလည္း ပုလိပ္မ်ားမွာ ဝိုင္းဝန္း လက္ထိတ္ခတ္လိုက္ၾကသည္။
ဝဏၰက ေသြးအလိမ္းလိမ္းၾကားမွ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ရင္း ' မင္းလူသတ္မႈနဲ႕ ဖမ္းခံရေတာ့မယ္ ... ဟဲဟဲ ..ေထာင္ထဲမဝင္ခင္ ေျပာျပလိုက္မယ္... ျမႏွင္းဆီ ေသသြားေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာ့ ငါပိုင္လိုက္ရတယ္'

' မင္း ... မင္းလူယုတ္မာ '

ဝဏၰ၏လည္ပင္းသို႕ ေတ့ထားသည့္ ဓါးေျမာင္အား က်န္လက္ျဖင့္ ႐ိုက္သြင္း လိုက္ေတာ့သည္။

' ဒိုင္း'

တစ္ခ်ိန္တည္းဆိုသလိုပင္ ဝဏၰ၏ဖခင္ ပစ္လိုက္ေသာ က်ည္ဆံမွာ ဥကၠာ ၏ ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို ေဖာက္ဝင္သြားသည္။

နာက်င္ေနတဲ့ ရင္ကအခု ေအးျမသြားပါၿပီ ျမႏွင္းဆီ။ ကိုယ္ျမႏွင္းဆီရွိရာ အေရာက္လာခဲ့ပါ့မယ္..........။
................................
.
.
.
' ျမႏွင္းဆီ ...... ျမႏွင္းဆီ '

' ေဟာ သားသတိရလာၿပီ..... ဆရာဝန္ေတြေခၚပါဦး ... သား... ဘယ္လိုေနေသးလဲ '

' ျမႏွင္းဆီကိုကယ္ေပး.. ျမႏွင္းဆီ... ျမႏွင္းဆီကို ေခၚေပးၾကပါ... '

ကေယာင္ကတန္း ေအာ္ဟစ္ေနသည့္ သားျဖစ္သူကို ၾကည့္ရင္း ေဒၚသီတာစိုး မ်က္ရည္ဝဲေနမိသည္။ ထိုစဥ္ဆရာဝန္ႀကီး ေရာက္လာၿပီး လူနာ၏ အေျခအေနကို စမ္းသပ္ၿပီး
'ဆရာမေလးေတြ လူနာကို ေမာဖင္းေပးလိုက္ပါ... စိတ္လႈပ္ရွားမႈလြန္ကဲေနတယ္... အစ္မႀကီး ညေနက်ရင္ ကြ်န္ေတာ့ ရံုးခန္းလာခဲ့ပါဦး'
..............

ဆရာဝန္ႀကီး၏ ရံုးခန္းထဲသို႕ ဝင္လာေသာအခါ ဆရာဝန္ႀကီးမွ သက္ျပင္းရွည္ခ်၍

' ထိုင္ပါဦး ေဒၚသီတာစိုး .... ဒါ ခင္ဗ်ားသားရဲ႕ ဦးေခါင္းဓါန္မွန္ပါ ... ဦးေခါင္းခြြံကြဲၿပီး ေသြးယိုစီးမႈေၾကာင့္ အလ်င္မီခြဲစိတ္လိုက္ရတယ္...'

' အေျခအေနဆိုးလား ဆရာ ကြ်န္မသားေလး ျပန္ေကာင္းႏိုင္ပါ့မလား'

' အတတ္ေတာ့ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး ... ဒါေပမယ့္ အရမ္းဆိုးမွာ မဟုတ္ပါဘူး... ဦးေခါင္းကို ထိခိုက္မႈေၾကာင့္ ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေျပာေနတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္... ေဆးပညာအရေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အာရံုေၾကာေတြကို ထိခိုက္မႈေၾကာင့္ အျပင္မွာ မရွိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို တစ္ကယ္ရွိလို႕ ထင္ေနရတာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္'

' ဒါေပမယ့္ ေမာင္ဥကၠာ ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖစ္တာ ရွမ္းသခ်ိဳင္းနားေလးမွာဆိုေတာ့ ရဲေတြကို ေမးျမန္းၾကည့္ရသေလာက္ သူကေယာက္ကတန္းေျပာတဲ့အထဲက နာမည္တစ္ခ်ိဳ႕ သခ်ိဳင္းထဲက မွတ္တိုင္မွာ ရွိတယ္လို႕ ေျပာျပၾကတယ္.... သူေမ့ေမ်ာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕စိတ္ဝိဉာဥ္ဟာ ဝိဉာဥ္ေလာကနဲ႕ ထိေတြခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္..... ဒါမွမဟုတ္ တိဘက္ ကလာတဲ့ အယူအဆတစ္ခုရွိတယ္... လူတစ္ေယာက္ဟာ ေမ့ေမ်ာေနစဥ္မွာ အတိတ္ဘဝကို ျပန္လည္ ခရီးသြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာေတြနဲ႕လည္း သက္ဆိုင္မလားဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး... '

' အဲ့ဒီအရာေတြကို သူ႕ကိုထိခိုက္ေစမွာလား.. ဘယ္လိုကုသရ ကုသရပါဆရာရယ္ ကုသေပးပါေနာ္'

' ေလာေလာဆည္ကြ်န္ေတာ္တို႕ လုပ္ႏိုင္တာဆိုလို႕ ... ေစာင့္ၾကည့္ဖို႕ပဲ ရွိတယ္... သူဟာ ႐ူးတဲ့သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဒဏ္ရာသက္သာရင္ေတာ့ေဆးရံုက ဆင္းလို႕ရပါၿပီ.. စိတ္ၿငိမ္ေဆးေတြေတာ့ ေပးလိုက္မယ္ ဆက္ေသာက္ရမယ္... အေျခအေန တစ္ခုခုထူးျခားတာ ရွိရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ခ်က္ခ်င္းဆက္သြယ္ေပးပါ....'

' ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ'

၁၅ ရက္ခန္႕ၾကာေသာ္ သူေဆးရံုမွ ဆင္းခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ျမႏွင္းဆီကို ဆံုေတြ႕ခဲ့ျခင္းမွာ အိပ္မက္လား ၊ အမွန္တစ္ကယ္လား ခြဲျခား၍ ရႏိုင္စြမ္းမရွိပါ။ ေသခ်ာစြာ သိေနသည့္ အရာတစ္ခုကေတာ့ သူ ျမႏွင္းဆီကို အရမ္းခ်စ္ပါသည္။

' သား....သြားရေအာင္ေလ '

ေဒၚသီတာစိုး ေဆးရံုကို သမင္လည္ျပန္ ငူငူေငါင္ေငါင္ ၾကည့္ေနေသာ ဥကၠာကို ကားေပၚတတ္ရန္ သတိေပးလိုက္သည္။
ေဆးရံုအဆင္းတြင္ ဥကၠာႏွင့္အတူပါလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း အိတ္ျဖင့္ ျပန္လည္ထည့္ေပးလိုက္သျဖင့္ ဖြင့္ၾကည့္ရာ ဝတ္ေနက် ဂ်င္းအက်ီေလးကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ဝတ္လိုက္ရင္း ကားေပၚတတ္လိုက္သည္။

' သား ... စိတ္ထဲမွာ ရွိတာေတြ အားလံုးေမ့လိုက္ေနာ္.. ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနရမယ္ၾကားလား'

သူအေမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ျမႏွင္းဆီကို ဘယ္လိုမွ ေမ့လို႕ရေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိေသာ္လည္း သူမ၏ရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြကို အခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္ ျပန္ၾကားခြင့္ ရခ်င္ပါေသးသည္။

ျမႏွင္းဆီအေၾကာင္းေတြးရင္ အက်ီအိပ္ကပ္ထဲသို႕ လက္ႏိႈက္လိုက္ရာ ခိုးလိုးခုလု အရာတစ္ခု စမ္းမိသျဖင့္ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

' ဟာာ'

ထိုအရာကား ျမႏွင္းဆီ သူ႕အတြက္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည့္ ေဖါင္တိန္ကေလးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ၿပီးပါၿပီ ။ ။

ျမႏွင္းဆီ (အပိုင္း-၂)

' ဗ်ာကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းတတ္ရမယ္ ဟုတ္လား ဘဘုန္းႀကီး '

' အင္းေလ….. ျမိဳ႕ေက်ာင္းကလည္း ဒီအနီးနားေလးတင္ ဥစၥာကို ဒီတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ သြားတတ္ေခ်ေပါ့ '

ဥကၠာ အလြန္ေပ်ာ္သြားသည္ အလြန္ေက်ာင္းတတ္ခ်င္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္သည္ အမွန္တစ္ကယ္ ျဖစ္၍ လာျပီ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ယံုရတစ္ဝက္မယံုရတစ္၀က္လို ျဖစ္ေနသည္ ' ေက်ာင္း စရိတ္က အမ်ားႀကီး ကုန္မွာ ဘဘုန္းႀကီးရဲ႕ ျဖစ္ပါ့မလား '

' အဲ့အတြက္ေတာ့ စိတ္မပူနဲ႕ မင့္အတြက္လို႕ ရည္ရြယ္ျပီး စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြရွိတယ္….. အဲ့တာေတြက ကပၸိယႀကီး သီးပင္စားပင္ေတြ ေရာင္းရေငြလည္းပါတယ္… သူ႕ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေပ့ါ '

' ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ဘဘုန္းႀကီးရယ္ … ကပၸိယႀကီးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ကြ်န္ေတာ္ ကိုျဗတၱကို သြားျပီး ေျပးေျပာေတာ့မယ္ဗ်ိဳး '

ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ ေျပးထြက္သြားေသာ ဥကၠာကို ၾကည့္ရင္း ဆရာေတာ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။

' ကိုရင္ ျဗတၱ … ကိုရင္ ျဗတၱ….. '

' ဘာမ်ားတုန္းဟ … မထိတ္သာ မလန္႕သာ ရွိလိုက္တာ… ဘာလဲ ေက်ာင္းေနရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္လား '

' ဟာာ.. ကိုရင္ျဗတၱ သိျပီး ျပီလား….. ဒါမ်ိဳးက် ေနႏိုင္လိုက္တာ .. ကြ်န္ေတာ္ ဆရာေတာ္ ေျပာမွ သိရတယ္ '

' အခုပဲသိသိ ေနာင္ပဲ သိသိ အတူတူပါပဲကြာ… ေရာ့ဒီမွာ ရခိုင္လံုျခည္ နဲ႕ လြယ္အိတ္… မင့္ ေက်ာင္းတတ္ဖို႕ဆိုျပီး မင့္မရီး သြားဝယ္လာတာ …'

' အဲ့လိုလား…. အားနာစရာႀကီးဗ်ာ… ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ အေတာ္လိုက္မယ္ေနာ္ ေက်းဇူးပါ ကိုျဗတၱရယ္ '

' ကဲကဲ အစ္ကိုေတြ ေနာင္ေတြ အခ်စ္ပို ေနတာ ေတာ္ၾကေတာ့ ဒီမွာ ထမင္းေတြ ေအးကုန္ေတာ့မယ္ ခူးထားတာ လာစားလွည့္ေတာ့ ' ..

 မရီး၏ အသံၾကားမွ ဝမ္းေခါင္းအတြင္ တၾကဳတ္ၾကဳတ္ပိုဆာ လာသလို ရွိသည္ႏွင့္ တစ္ခါတည္း ဝင္စားလိုက္သည္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ မွ်စ္ခ်ဥ္ႏွင့္ ေတာဝက္သားတို႕ေၾကာင့္ ေခါင္းေဖၚရန္ပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနေတာ့သည္။

' စိန္႔မာဂရက္ ဟိုက္စကူး ' ဟူ၍ ေရးသားထားေသာ ေဖာင္းၾကြစာလံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ အလြန္ႀကီးမား ခန္႕ညား လြန္းလွသည္။ အဂၤလိပ္ အစိုးရ၏ အစီမံျဖင့္ ျမန္မာစာ သင္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားကို ရပ္ဆိုင္းေစခဲ့ျပီး အဂၤလိပ္ အစိုးရပိုင္ အထက္တန္း ေက်ာင္းမ်ားကို အစားထိုးဖြင့္ လွစ္ခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္စာကို ႀကိဳက္ႏွစ္ သက္လွသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဘဘုန္းႀကီး ေျပာခဲ့သည့္ စကား ေၾကာင့္ လိုလိုလားလား သင္ယူရန္ ဆႏၵျပင္းျပခဲ့သည္။

' နယ္ခ်ဲ႕ေတြ႕ရဲ႕စာကို မသင္ခ်င္ပါဘူး ဘဘုန္းႀကီးရာ… ဘဘုန္းႀကီး သင္ေပးလို႕ ကြ်န္ေတာ္ အေျခခံေလာက္ သိထားျပီပဲ '

' နယ္ခ်ဲ႕ေတြရဲ႕စာကိုသင္တယ္ဆိုတာ … သူတို႕ကိုေၾကာက္လို႕၊ အားက်လို႕မဟုတ္ဘူး ေမာင္ဥကၠာ.. ဒီ မ်က္ႏွာျဖဴေတြရဲ႕ စကားကို တတ္ထားမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ သူတို႕ အႏိုင္က်င့္တိုင္း မခံရေတာ့ဘူးေပါ့… တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ေသခ်ာေပါက္ အေရးပါလာမွာပါ..ကြ်မ္းက်င္တတ္ေျမာက္ေအာင္ ေလ့လာပါ'

' နားလည္ပါျပီ ဘဘုန္းႀကီး ကြ်န္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားပါမယ္ '

' ….. '

' တစ္ကယ္လည္း စိတ္အား ထက္သန္ေပသကိုး ဇြဲနဲ႕ နပဲနဲ႕ ေကာင္းေလစြ ..ေကာင္းေလစြ'

ဘဘုန္းႀကီးေျပာခဲ့သည့္စကားကို စဥ္းစားေနရင္း အသံထြက္မိသြားသည္ ထင္သည္။ ေဘးနားမွ လူရြယ္တစ္ေယာက္မွ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ေျပာလာသျဖင့္ အမ္းတမ္းတမ္း ျဖစ္သြားသည္။

' ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ေစာေဒးဗစ္ပါ… ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ '

' ကြ်န္ပ္ ဥကၠာပါ…. '

' ဂလက္တူ ဆီးယူေနာ္….. သူငယ္ခ်င္းလိုခင္လို႕ ရတယ္ .. ဖရင့္ေတြ ျဖစ္သြားျပီ … အိုေကတယ္မဟုတ္လား'

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားျပီလို႕ ေျပာသည္ဟုထင္သျဖင့္ ….ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ေစာေဒးဗစ္မွာ အေနာက္တိုင္း ဆန္ဆန္ အဝတ္အစားမ်ားကို ကို႕ယို႕ကားယား ဝတ္တတ္သည္ႏွင့္ တစ္ခါတစ္ခါ သိပ္နားမလည္ေသာ စကားမ်ား ေျပာေလ့ရွိသည္မွလြဲရင္ အလြန္ခင္စရာေကာင္းေသာသူျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေတြ႕ရွိရေလသည္။

ေက်ာင္းတတ္သည္မွာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္လာျပီ ျဖစ္ျပီး ဥကၠာလည္း ေက်ာင္းမွ သင္ေသာစာမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တြင္ ေက်ာင္းတတ္ျပီး၊ ေက်ာင္းနားရက္တြင္ ဘဘုန္းႀကီးဆီျပန္၍ အလုပ္ကူလုပ္ရသျဖင့္ မအားလပ္ပဲ ရွိေလသည္။

ေစာေဒးဗစ္မွာမူ စာကို သိပ္စိတ္ဝင္စားေလ့ရွိသူမဟုတ္။ အားလပ္ခ်ိန္တြင္ ဂစ္တာ တေဒါင္ေဒါင္ တဒင္ဒင္ျဖင့္ သီခ်င္းဆိုေနေလ့ရွိသည္။ ဥကၠာလည္း ကိုျဗတၱ မယ္ဒလင္တီး သင္ေပးထားသျဖင့္ ပံုစံတူမည္ထင္ကာ ယူငင္တီးခတ္ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ တီး၍မရေပ။

' ေအာ္… စာလုပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ပံုဆြဲေနတာပဲ ျပစမ္း '

ျမႏွင္းဆီ၏ ပံုကိုမွန္းဆ၍ ဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီကို စာအုပ္ေအာက္တြင္ ညွပ္ထားရာမွ ေစာေဒးဗစ္ေတြ႕၍ ဆြဲယူသြားျခင္း ျဖစ္သည္'

' မလုပ္ပါနဲ႕ကြာ ျပန္ေပးပါ '

' ေပးမွာေပါ့ကြ… ေကာင္မေလးက ဘယ္သူလဲ ဘယ္ကလဲ'

' မသိဘူး…. သူ႕ကို တစ္ခါပဲ ေတြ႕ဖူးတာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မဆံု ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး '

ဥကၠာမွာ ျမႏွင္းဆီႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ရသည္မ်ားကို ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္သည္။

' ဟ… မင္းတို႕ ဇာတ္လမ္းႀကီးက ရိုးလြန္းပါတယ္…. ဗဲရီးအိုးး… ဖားသားတို႕ေခတ္က ဇာတ္လမ္း က်ေနတာပဲ '

' အဲ့လိုပဲ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ ဘယ္ႏွယ့္ တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ '

' မင္းသူ႕ကို မေတြ႕ခ်င္ဘူးလား '

' ေတြ႕ခ်င္တာပါ့ရယ္… ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ေတြ႕ျပီးကတည္းက မဆံုျဖစ္ေတာ့တာ.. ေနထိုင္ေရာ ေကာင္းပါေလစလို႕ စိတ္ေတာ့ အပူသား.. ေရစက္ရွိရင္ေတာ့ ေတြ႕ ၾကရဦးမွာေပါ့'

' အင္း အခ်စ္ ဟီးရိုးႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြမ္းခ်င္းကို နားေထာင္ရတာ ကိုယ္ေတာင္ င္ိုခ်င္လာသလိုလို ျဖစ္ေနတယ္… ထိန္ဝင္းတို႕ ဒီညေန ထန္းေရဝိုင္းမွာ ရွိမယ္ေျပာတယ္ သြားေသာက္ရေအာင္ အလြမ္းေျပေပါ့'

' ေနပါေစဗ်ာ… မလိုက္ေတာ့ပါဘူး ကြ်န္ေတာ္ သြားစရာေလး ရွိလို႕ပါ '

ေစာေဒးဗစ္မွာ ေခါင္းတစ္ခါခါျဖင့္ ထြက္သြားေလသည္။ သူထြက္သြားမွ ျမႏွင္းဆီရဲ႕ ပံုေလးကို ထုတ္ၾကည့္မိသည္။ စိတ္မွန္းျဖင့္ ဆြဲထား၍ မေသမသပ္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အလြန္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနသည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ အလြန္လွပေသာ မ်က္လံုးကေလးမ်ား၊ သူ႕အေပၚ ဂရုနာသက္သည့္ ပံုရိပ္ကေလးမ်ား ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ ရင္ထဲ ေႏြးေထြးသြားရေလသည္။

…………………………………………………………………………………………..

' ဒီကေန႕ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အသစ္ေတြေရာက္တယ္…. တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီ မိတ္ဆက္ၾကမယ္'

ဆရာ၏ စကားသံအဆံုးတြင္ စင္ေပၚသို႕ တစ္ဦးခ်င္း တတ္လာ၍ မိတ္ဆက္ၾကသည္။

' မစ္ ေမရီေအးဆင့္ပါရွင္ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ '

' မစၥတာ ေက်ာ္၀င္းပါ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ '

သံုးေယာက္ေျမာက္တြင္ ဆရာမွ လိႈက္လိႈက္လွဲလဲွ ဝမ္းသာေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။

' ေဟာဒီကေတာ့ မိတ္ဆက္ေပးရမွာ မစၥတာ ဝဏၰပါ … အားလံုးလက္ခုပ္တီးေပးပါဦး '

စင္ေပၚတြင္ ရပ္ေနေသာ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ဝတ္ပံုစားပံု သပ္ရပ္ေသာလူရြယ္မွ ဦးထုတ္ကို ခြ်န္၍ ခါးညႊတ္အေလးျပဳရာ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူအားလံုး လက္ခုပ္ တီးၾကသည္။

' အဲ့တာ ဘယ္သူလဲ ကိုရင္ေစာေဒးဗစ္ '

' လုပ္ျပန္ျပီ အဲ့ဒီ ကိုရင္ႀကီး ထည့္မေခၚမေခၚပါနဲ႕ဆို…. သူက အေရးပိုင္မင္းရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလ… ျမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ သူ႕အေဖျပီးရင္ သူအာဏာ အရွိဆံုးပဲ ဟဲဟဲ'

ေအာ္…။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာကိုယ္တိုင္က တစ္ေလးတစ္စား မိတ္ဆက္ေပးျခင္းေပကိုးး။

အခုေနာက္ဆံုး မိတ္ဆက္ေပးရမယ့္ တစ္ေယာက္ကေတာ့……..

ေနာက္ဆံုးမိတ္ဆက္ေပးရမည့္ သူသည္ စဥ္ေပၚသို႕ တစ္လွမ္းခ်င္း မခို႕တယို႕ တတ္လာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။

' မစ္ ျမႏွင္းဆီ ျဖစ္ပါတယ္…'

' ဟာာာ…..'  သူ႕ရင္ဘက္တစ္ခုလံုး လႈပ္ခါသြားသည္။ ျမႏွင္းဆီ။ ျမႏွင္းဆီပါလား။

' မစ္ျမႏွင္းဆီဟာ ေက်ာင္းရဲ႕လိုအပ္တဲ့ ကိစၥအဝဝအတြက္ ေငြအေျမာက္အျမား ထည့္ဝင္မတည္ ေပးထားတဲ့ အက်ိဳးေတာ္ ေဆာင္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္….. အားလံုး လက္ခုပ္တီးျပီး ဂုဏ္ျပဳေပးၾကရေအာင္ '

ဥကၠာ လက္ခုပ္တီးမိလား မတီးမိလားမသိပါ။ သူ႕၏ အၾကည့္တို႕က ျမႏွင္းဆီထံတြင္ သံမိႈကဲ့သုိ႕ စြဲျမဲေနသည္။ ျမႏွင္းဆီသည္ သူႏွင့္ေတြကစလို ရင္ဖုန္းအက်ီ၊ ခ်ိတ္ထဘီေလးႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့။ စိမ္းႏုေရာင္ ဂါ၀န္ေလးကို ဝတ္ဆင္ထားသျဖင့္ ျဖဴဝင္းအိစက္ေသာ အသားအရည္တို႕ကို ပိုမို လင္းလက္ေတာက္ပေအာင္ ပံ့ပိုးေပးေနသကဲ့သို႕ရွိသည္။ သူမက ဝတ္ထားေသာ ဦးထုတ္ အဝိုင္းေလးကို ခြ်တ္ယူ၍ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားထံ ဦးညႊတ္လိုက္သည္။

' ျမႏွင္းဆီ…. '

' ဘာလဲ… မင္းသူ႕ကို သိလို႕လား'

' သူပဲ ကိုရင္ ေစာေဒးဗစ္ရ….ကြ်န္ပ္နဲ႕ ဆံုခဲ့တာ သူပဲ '

' မင္း တစ္ကယ္ေျပာေနတာလား….. အဲ့တာ သူေဌးႀကီး ဦးစ၀္ေရႊေနာင္ရဲ႕ သမီးပဲ '

' ေသခ်ာပါတယ္…. သူရဲ႕မ်က္လံုးေလးေတြ၊ အမူအရာေလးေတြ အားလံုးမွတ္မိေနတယ္.. သူမွသူပါပဲ'

' ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းျပႆနာပဲ၊ လံုးဝ အင္ေပါေဇးဘဲေနာ္… ေသခ်ာစဥ္းစားဦး…မင္းကို သူဘယ္လိုမွ ျပန္ႀကိဳက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး'

ေစာေဒးဗစ္၏ စကားေၾကာင့္ ဥကၠာ မင္သက္ ေတြေဝသြားရသည္။ သူေဌးႀကီး ေစာခြန္ေနာင္ရဲ႕ သမီးတဲ့လား ..။ မိုးႏွင့္ေျမလို ကြာေဝးသည့္ အေျခအေနမ်ားက သူ႕အေပၚရက္စက္ျပီ ထင္သည္။ ျမႏွင္းဆီကေတာ့ သူ႕ကို သတိျပဳမိဟန္မတူေပ။

ေက်ာင္းဆင္းေသာ္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူအသစ္မ်ားႏွင့္ ခင္ခင္မင္မင္ မိတ္ဆက္စကားဆိုၾကသည္။ ဝဏၰဆိုသူ၏ အနီးအနားတြင္ ေက်ာင္းသူမ်ားစြာ ဝိုင္းဝိုင္းလည္လ်က္ ျဖင့္ရွိသည္။ အလားတူ ျမႏွင္းဆီ၏ နံေဘးတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖင့္ ဝိုင္းေနေတာ့သည္။ ျမႏွင္းဆီႏွင့္ ရင္မဆိုင္လိုေသာ္လည္း ႏႈတ္ဆက္ရမည့္ တာဝန္ရွိသျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ရန္ အနီးအပါးသို႕ သြားလိုက္သည္။

' ဟယ္…. ကိုဥကၠာ ဒီမွာ ေက်ာင္းတတ္ေနတယ္…. ျမႏွင္းဆီေလ.. မွတ္မိလားဟင္'

ျမႏွင္းဆီမွ ဥကၠာကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားျပီး တရင္းတႏွင္း ေျပာဆိုသည္။ ဥကၠာလည္း ဝမ္းသာသြားသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ေမ့ႏိုင္မွာလည္း ျမႏွင္းဆီရယ္။ ဆံုခဲ့တဲ့ေန႕ကတည္းက တစ္ရက္မွ ေမ့လို႕မရႏိုင္ခဲ့ပါဘူးဟု စိတ္ထဲက ေျပာေနမိသည္။

' မွတ္မိပါတယ္ ျမႏွင္းဆီ… ပိုလွလာတယ္ေနာ'

' ကိုဥကၠာ ေျမာက္ေျပာေတာ့မယ္ …. ဟိုးတစ္ေန႕က ကိုဥကၠာ ျမႏွင္းဆီကို ကူညီေပးခဲ့တာ… အခုခ်ိန္ထိ ဘယ္လို ေက်းဇူးဆပ္ရမလဲ မသိေသးဘူး.. ကိုဥကၠာေက်းဇူးေတြ ျမႏွင္းဆီအေပၚမွ ရွိေနတယ္'

' အဲ့လို မေတြးပါနဲ႕ ျမႏွင္းဆီ… ကြ်န္ပ္က လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကိုပဲ လုပ္ခဲ့တာပါ… ျမႏွင္းဆီ အဆင္ေျပတယ္ က်န္းမာတယ္ဆိုရင္ပဲ ဝမ္းသာလွပါျပီ ……ေအာ္ဒါနဲ႕…. ေဟာဒီမွာ ျမႏွင္းဆီရဲ႕ လက္ကိုင္ပဝါေလးပါ.. ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေလွ်ာ္ေပးထားပါတယ္ '

' ယူထားလိုက္ပါ ကိုဥကၠာရဲ႕ အမွတ္တရေပါ့… ဒီအျပင္လက္ေဆာင္တစ္ခုလည္း ေပးစရာ တစ္ခုရွိေသးတယ္ … ေနာက္ရက္က်ရင္ ေပးမယ္ေနာ္…'

' မဟုတ္တာ ျမႏွင္းဆီရယ္ လက္ေဆာင္ေတြ မလိုပါဘူးရယ္'

' ခင္လို႕ေပးတာကို ျငင္းရင္ ျမႏွင္းဆီ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိမွာေနာ္ ကိုဥကၠာ'

' အဲ့တာျဖင့္ရင္ေတာ့လည္း လက္ခံရမွာေပါ့ ျမႏွင္းဆီရယ္'

ျမႏွင္းဆီက ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ရယ္သည္။ သူမ၏ ရယ္သံေလးကအစ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေအာင္ ဖန္ပုလင္းထဲ ထည့္သိမ္းထားခ်င္ေနမိသည္။

' ျမႏွင္းဆီ စကားခဏေလာက္ေျပာခ်င္တယ္.. တစ္ေနရာရာ သြားရေအာင္'

အသံလာရာ သို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝဏၰဆိုသည့္ လူရြယ္ျဖစ္ေနသည္။

' ျမႏွင္းဆီ ကိုဥကၠာနဲ႕ စကားေျပာေနတယ္.. ကုိဝဏၰေျပာခ်င္လ်င္ ဒီမွာ ေျပာလည္းရပါတယ္'

ဝဏၰမွ ေဒါသထြက္သေယာင္ျဖစ္သြားေသာ္လည္း မ်က္ႏွာခ်ိဳ ျပန္ေသြးရင္း

 ' ေကာင္းျပီေလ… ဒါက ျမႏွင္းဆီရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေလး ထင္တယ္ … အဂၤလိပ္ေက်ာင္းမွာ ေယာပုဆိုးနဲ႕ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္ေကာင္းေနတယ္ ဟားဟားဟား.. ရပါတယ္ ျမႏွင္းဆီ .. အခုမအားရင္လည္း ညက်ရင္ ေတြ႕ရမွာပဲ… ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ ' ဝဏၰမွ ဥကၠာကို စူးစူးရဲရဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး သံုးဘီးကားေပၚသို႕ တတ္၍ ေမာင္းထြက္သြားသည္။

' ျမႏွင္းဆီနဲ႕ သူနဲ႕က သိၾကတာလား'

' ျမႏွင္းဆီေဖေဖနဲ႕ သူ႕ေဖေဖနဲ႕က မိတ္ေဆြေတြေလ… ဒါ့ေၾကာင့္ မၾကာခဏေတြ႕ဖူးေနတာ… ဒီညကို ကိုဝဏၰတို႕ေဖေဖရဲ႕ ညစာစားပြဲရွိတယ္.. အဲ့တာ ေဖေဖကိုပါ ဖိတ္ထားတယ္.. ျမႏွင္းဆီကေတာ့ ေဖေဖေခၚလို႕ မလုိက္ခ်င္ေပမယ့္ လိုက္သြားရဦးမယ္…. '

' အဲ့လိုလား'

' ကဲပါေလ… သူ႕ကို စိတ္ထဲမထားနဲ႕ ျမႏွင္းဆီ ျမိဳ႕ထဲသြားစရာ ရွိတာ… ကိုဝဏၰ အေဖၚလိုက္ခဲ့ေပးမယ္ မဟုတ္လားဟင္ '

သူ႕မွာ ျငင္းဆန္ဖို႕ ဘယ္လို အင္အားမ်ိဳးမွ မရွိပါ။ ျမႏွင္းဆီ၏ အနီးအပါးတြင္ အျမဲရွိခ်င္မိေသာ စိတ္တို႕သည္ အရာရာကို ေခတၱ ခဏ ေမ့သြားေစသည္။

' ေကာင္းျပီေလ… လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္'

…………………………………………………………………………………………

' အခ်စ္ဟီးရိုးႀကီး မင္းသမီးေလးနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ရလို႕ ငါ့ကိုေတာင္ အေရးသိပ္မလုပ္ေတာ့သလိုပဲေနာ္ ဥကၠာ.. မင့္အခ်ိဳးေတြ ေျပာင္းေနတယ္..၊

ေစာေဒးဗစ္မွ ဂစ္တာတီးေနရာမွ ရပ္လိုက္ရင္း ဥကၠာကို လွမ္းေနာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

' မဟုတ္တာ ကိုေစာရာ….. ကြ်န္ေတာ္တို႕က အခု မိတ္ေဆြေတြပါ'

' အခုေတာ့ မိတ္ေဆြေပါ့ေလ… ေနာက္ေတာ့မေျပာတတ္ဘူး… ဒါေပမယ့္ေနာ္ မင္းသတိထားရမွာေတြရွိတယ္'

'ဘာမ်ားလဲကိုေစာ'

' မင္းကိုေကာင္မေလးကို ခ်ဥး္ကပ္ေနတာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး ဝဏၰဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္လည္းပါတယ္.. '

' ဟုတ္လား ကိုေစာ ဘယ္ကေန သတင္းၾကားလာတာလဲ.. ကြ်န္ေတာ္က ဘာလို႕သတိထားရမွာလဲ'

' ဒီလိုပဲေပါ့ကြာ… ဒါေပမယ့္ သတင္းကေတာ့ ေသခ်ာတယ္… ဝဏၰက ေပါ့ေသးေသးထဲမွာ ပါတဲ့သူမဟုတ္ဖူးေနာ္… သူ႕အေဖအားကိုးနဲ႕ လုပ္ခ်င္ရာ ေလ်ာက္လုပ္ေနတာ… အားလံုးသူ႕ကို ေၾကာက္ၾကရတယ္ကြ… ပိုဆိုးတာက သူက ဆိပ္ကမ္းက လူမိုက္ေတြကို ပိုက္ဆံေပးျပီး ငွားထားတာရွိတယ္လို႕လည္း ၾကားတယ္… မင့္တြက္ အႏၱရာယ္ျဖစ္မွာ စိုးလို႕ပါကြာ'

' ရပါတယ္ ကိုေစာရယ္… ကြ်န္ေတာ္သိပ္မေၾကာက္တတ္ပါဘူးရယ္'

' သတိေတာ့ထားေပါ့ကြာ… သတိဆိုတာ ပိုတယ္မွမရွိပဲ '

ေစာေဒးဗစ္ေျပာမွ စဥ္းစားမိသည္။ ျမႏွင္းဆီကို စေတြ႕စဥ္က ေတြ႕ခဲ့ေသာလူမိုက္မ်ားသည္ ဝဏၰ၏ လူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိသည္။ ဒီအတိုင္းဆို ျမႏွင္းဆီမွာ အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္သည္။ ျမႏွင္းဆီကိုလည္း သတိေပးသင့္သည္ဟု ေတြးမိသည္။ ျမႏွင္းဆီကို ကာကြယ္ေပးႏိုင္ဖို႕လဲ လိုအပ္မွာပဲ….။

'ဟူးးးးးးးး'

' ဟ……….ဘာေတြ သက္ျပင္းရွည္မႈတ္ေနတာလဲ တစ္ေယာက္တည္း'

' ဟာ…. ကိုရင္ သာေအးပါလား… ဒီမွာဘာလာလုပ္ေနတာလဲ'

' ငါက ေအးဆင့္နဲ႕ခ်ိန္းေတြ႕ဖို႕ ဒီေနရာလာခဲ့တာကြ …. မင္းကသာ တစ္ေယာက္တည္း ဒီေနရာမွာ ဘာလုပ္ေနမွန္းမသိတာ'

ျမႏွင္းဆီ၏ အေၾကာင္းေတြ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္စဥ္းစားေနမိရင္း ကိုရင္သာေအးေၾကာင့္ အေတြးပ်က္သြားသျဖင့္ ကြ်ဲျမီးတိုသြားသည္။

' ျမႏွင္းဆီေလး အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနတာပါ ကိုရင္သာေအးရာ '

' မနက္က ျမႏွင္းဆီအိမ္ကို လိုက္သြားတယ္ဆို ဘာထူးျခားေသးလဲ'

' ျမႏွင္းဆီအေဖက ျမႏွင္းဆီ ေနရပ္ျပန္သြားတယ္လို႕ ေျပာတယ္၊ ျပန္လာမယ့္ရက္လည္း မေသခ်ာဘူး ၾကာမယ္လို႕ ေျပာတယ္'

' ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင့္ကို သူညာလိုက္ျပီကြ…. ေန႕လည္ထန္းေတာဘက္က ျဖတ္လာမိေတာ့ ထန္းရည္ဝိုင္းတစ္ခုက ေျပာေနသံသဲ့သဲ့ ၾကားခဲ့တယ္ကြ…. ျမႏွင္းဆီကို ဝဏၰနဲ႕ မနက္ျဖန္ပဲ လက္ဆက္ေပးေတာ့မွာတဲ့'

' ဗ်ာာာ'

ဥကၠာ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုးခ်ာခ်ာလည္သြားရသည္။ ဘယ္ဘက္ရင္အံုတစ္ခုလံုးလည္း နာက်င္စြာခံစားလိုက္ရသည္။

' ကြ်န္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ ကိုရင္ သာေအး'

' ဘယ္သြားမွာတုန္း..ေဟ့ေဟ့ '

ကိုရင္သာေအးကို ဂရုမစိုက္အားေတာ့ပဲ ေျပးထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

' ဘာာာာ….. မင္း ျမမဥၨဴ စံအိမ္ကို ခိုးဝင္မယ္… ဟုတ္မွလည္း လုပ္ပါ ဥကၠာရာ မင္းကေတာ့ ပေရာ္ဘလန္ပဲ'

' ကြ်န္ေတာ္ ျမႏွင္းဆီနဲ႕ ေတြ႕ဖို႕လိုတယ္ ကိုေစာ….. သူဆီက စကားတစ္ခုခုၾကားဖို႕လိုတယ္ သူအိမ္ထဲမွာ ရွိမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ က်ိန္းေသသိတယ္'

' မင့္ဟာက အႏၱရာယ္မ်ား လြန္းတယ္ေလကြာ… မေတာ္ မိသြားရင္ ေထာင္ေတြ တန္းေတြ က်မွာကြ…. ေသခ်ာစဥ္းစားပါဦးကြာ'

' ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီ ကိုေစာ… ဒီည ေမွာင္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ ခိုးဝင္မယ္'

' မင့္တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ပါ့မလားကြ … ငါ ငါေတာ့ မလိုက္ရဲဘူးကြ'

' ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း သြားလို႕ ျဖစ္ပါတယ္… ကိုေစာဆီမွာ ရွိတဲ့ ဓါတ္လင္း (ဓါတ္မီး)ေလးသာ ေခတၱငွားလိုက္ပါ'

' ဒါေစ်းႀကီးတယ္ကြ… ျပန္ေတာ့ယူလာေပးေနာ္.. ငါလည္း ဖားသားဆီက မသိေအာင္ယူလာတာ'

'စိတ္ခ်ပါ ကိုေစာ မေပ်ာက္ေစရပါဘူး… ကြ်န္ေတာ္ သြားမယ္'

ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါေစကြာ။ ေစာေဒးဗစ္ ဆုေတာင္းေပးရင္း ေငါင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ က်န္ခဲ့ေလသည္။

လမိုက္ညျဖစ္သျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္ ေအးစက္လြန္းေနသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွ ဝင္၍ မျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ ျမမဥၨဴစံအိမ္ကို ေမွာင္ရိပ္အတြင္းမွ လွည့္ပတ္ ၾကည့္ရႈလိုက္သည္။ တစ္အိမ္လံုး မီးေရာင္ပ်ပ်ပင္ မျမင္ရသျဖင့္ စိတ္ထဲ စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ဦးစ၀္ေရႊေနာင္ ရွိတာလား၊ မရွိတာလား မသဲကြဲေပ။

ၾကည့္ရႈေနရင္း အိမ္ေနာက္ဖက္ အေဆာင္တစ္ခုမွ တံခါးတစ္ခ်ပ္ပြင့္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ တံခါးမွာ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဝင္ရန္ မလြယ္ကူေပ။ ၇ ေပ ခန္႕ျမင့္ေသာ အုတ္တံတိုင္းကို လႊားခနဲ႕ ေက်ာ္ဝင္လိုက္ျပီး အတြင္းသို႕ ေၾကာင္က်က် သြားသည္။ ျခံဝန္းအတြင္း မ်က္ေစ့ကစားလိုက္ရာ ထင္းရႈးပံုးအေဟာင္းတစ္ခုအား ေတြ႕ရွိရသျဖင့္ ထိုထင္းရႈးပံုးျဖင့္ ခု၍ အေပၚသို႕ ခဲရာခဲဆစ္တတ္ခဲ့သည္။

အိမ္ထဲသို႕ေရာက္ေသာ္ မဲေမွာင္၍ ေအးစက္ေသာ ေလထုက စတင္ ထိေတြ႕ မိတ္ဆက္ လိုက္သျဖင့္ ေက်ာရိုးထဲ စိမ့္သြားရသည္။ အိမ္ႀကီးမွာ ႀကီးမားသေလာက္ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားျပီး ရႈပ္ေထြးေပြလီလွသည္။ စတင္ဝင္လာခဲ့ေသာ ေနရာမွေန၍ တစ္ခန္းခ်င္း သတိႀကီးႀကီးျဖင့္ ရွာေဖြေသာ္လည္း ျမႏွင္းဆီေရာ ၊ ဦးစဝ္ေရႊေနာင္ေရာ အရိပ္အေရာင္မွ်ပင္ မေတြ႕ရေပ။ 

တစ္ေနရာေရာက္ေသာ္ စာၾကည့္ခန္းဟု ယူဆရသည့္ ေနရာသို႕ ေရာက္လာသည္။

စာအုပ္မ်ားစင္မ်ားတြင္ စာအုပ္မ်ား အစီအရီ ထားရွိထားျပီး စာၾကည့္စားပြဲတစ္လံုးကို ေတြ႕ရသည္။ စာၾကည့္စားပြဲ၏ ေအာက္မွ အံဆြဲကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ထြက္လာသည္။ ထိုစာအုပ္မွာ ဦးစဝ္ေရႊေနာင္၏ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္း စာအုပ္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ စာအုပ္၏ အဖံုးတြင္ SKN ဟုေရးထိုးထားသည္။ ဟိုဟိုသည္သည္ လွန္ေလွာၾကည့္ရင္း စိတ္ဝင္စားဖြယ္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေတြ႕ရွိရသျဖင့္ စာအုပ္ထဲတြင္ နစ္ေျမာ စီးဝင္သြားေလသည္။

သူေဌးႀကီး စဝ္ဘသိုက္သည္ စဝ္ခြန္ေနာင္ကို ေမြးစားခဲ့သည့္အခ်ိန္မွ စ၍ သားအရင္းႏွင့္မျခား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ အရြယ္ေရာက္လာေသာ တစ္ေန႕တြင္ ေစာ္ဘြားႀကီး၏ လူယံုေတာ္ ေသြးထိုးမႈျဖင့္ ေမြးစားသားမွန္း သိရွိခဲ့ျပီး သည့္ေနာက္တြင္ မိခင္ဖခင္အရင္းကို တိတ္တဆိတ္ စံုစမ္းခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ စဝ္ခြန္ေနာင္မွာ ေစာ္ဘြားႀကီး ကုန္သြယ္သြားစဥ္က ခရီးတစ္ေထာက္နားေသာ ရြာေလးတစ္ရြာတြင္ ေကာ္စိုက္သမေလးတစ္ဦးႏွင့္ က်ဴးလြန္မိျပီး ေမြးခဲ့ေသာ သားျဖစ္မွန္း သိလိုက္ရသည္။ ေစာ္ဘြားႀကီးမွ နစ္နာေၾကးအျဖစ္ ေရႊစင္အသျပာတစ္ေထာင္ေပးခဲ့ျပီး သားေယာက္က်ားေလးေမြးမွန္းသိရ၍ ျပန္လည္ေခၚငင္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုကိစၥကို ေဒၚသူဇာပင္ သိရွိခဲ့ျခင္း မရွိေပ။ စဝ္ခြန္ေနာင္လည္း ဘယ္သူမွ မရိပ္မေအာင္ ဖာသိဖာသာပင္ ေနထိုင္ခဲ့ေလသည္။

သုိ႕ေသာ္ စဝ္ခြန္ေနာင္၏ စိတ္ထဲတြင္ စဝ္ေရႊေနာင္အား မလို မုန္းတီးစိတ္ ျဖစ္ေပၚေနသည္။ စဝ္ေရႊေနာင္သည္ ရုပ္ဆင္းရူပကာလည္း ေခ်ာေမာျပီး စကားေျပာရည္မြန္ကာ စာေပအရာတြင္လည္း ထူးခြ်န္သည္။ ပိုဆိုးသည္က ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းတြင္ ပညာသြားသင္စဥ္ စဝ္ခြန္ေနာင္ တစ္ဖက္သက္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရေသာ မာလာမွာ စပ္ေရႊေနာင္ႏွင့္ ေမတၱာမွ်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ 

ပညာေတာ္သင္ယူျပီးပါက စဝ္ေရႊေနာင္သည္ ေနရပ္ျပန္၍ မာလာႏွင့္ လက္ထပ္မည္။ ထို႕ေနာက္ ဖခင္ႀကီးျဖစ္သူ စဝ္ဘသိုက္ဆီမွ အေမြမ်ား အကုန္ရရွိမည္။ ထိုသို႕ အျဖစ္ကို စဝ္ခြန္ေနာင္ အေရာက္မခံႏိုင္ေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ လွိဳ႕ဝွက္ေသာ အႀကံအစည္တို႕ကို အျမဲမျပတ္ ႀကံစည္ေနလ်က္ရွိသည္။

တစ္ရက္ေသာ္ ေစာဘြားႀကီး စဝ္ဘသိုက္ႏွင့္ ဇနီး ေဒၚသူဇာတို႕ ပလိပ္ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း သတင္းၾကားသည္ႏွင့္ စဝ္ေရႊေနာင္ အရုပ္က်ိဳးျပတ္ ပူေဆြးဝမ္းနည္းေလေတာ့သည္။ ကြယ္ရာမွ ႀကိတ္၍ ဝမ္းသာေနသူမွာ စဝ္ခြန္ေနာင္ ျဖစ္သည္။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေသာေန႕ရက္တို႕ ေရာက္ရွိလာျပီျဖစ္သည္။ ထင္ထားသည့္ အတိုင္းပင္ အေမြမ်ားအားလံုးကို စဝ္ေရႊေနာင္က ရရွိျပီး သူေဌးႀကီး၏ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစီးရသည္။

တစ္ရက္တြင္ စဝ္ခြန္ေနာင္မွာ ေစာ္ဘြားႀကီး စဝ္ဘသိုက္၏ လက္ရံုးျဖစ္သူႏွင့္ ပူးေပါင္းႀကံစည္ ၍ စဝ္ေရႊေနာင္ ကုန္သြယ္လိုက္သြားရာမွာ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ စဝ္ေရႊေနာင္ ေသဆံုးသြားေသာအခါ အေမြမ်ားကို စပ္ခြန္ေနာင္ မွရရွိခဲ့သည္။ မာလာကိုလည္း စဝ္ေရႊေနာင္ကုန္သြယ္သြားရာမွ ဓါးျပမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရစဥ္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ ဟူ၍ လိမ္လည္ကာ လက္ထပ္ ယူခဲ့ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ဇာတ္ျမွဳပ္ေနထိုင္ရန္ ပိုင္ဆိုင္မႈအားလံုးေရာင္းခ်၍ ေအာက္ပိုင္းေဒသတြင္ လာေရာက္ေနထိုင္ခဲ့ေတာ့သည္။

ဥကၠာဖတ္ေနသည့္ စာအုပ္ကို အလန္႕တၾကားပိတ္လိုက္မိသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဖုန္းမွာ SKN လို႕ေရးထားတာကိုးး။ SKN ဆိုေတာ့ စဝ္ခြန္ေနာင္ေပါ့။ ဒါဆို စဝ္ေရႊေနာင္ က စဝ္ေရႊေနာင္ မဟုတ္ဘူး စဝ္ခြန္ေနာင္ေပါ့။ စိတ္ထဲတြင္ ရႈတ္ေထြးသြားသည္။ သူသိခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ အားလံုးတလြဲမ်ား ျဖစ္၍ ေနသည္ပဲ။ စာအုပ္ကို အံဆြဲထဲသို႕ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္စဥ္ အေနာက္မွ စာအုပ္စင္အား တံေတာင္ျဖင့္ တိုက္လိုက္မိသျဖင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျပဳတ္က်သြားသည္။

' ဖုန္း'

တိတ္ဆိတ္လြန္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ စာအုပ္ျပဳတ္က်သံက အလြန္က်ယ္ေလာင္သြားသည္။ ဥကၠာ အေျခအေနၾကည့္ရင္း စာအုပ္ကို မူလေနရာသို႕ ျပန္ထည့္သြင္းလိုက္သည္။

' ေခ်ာက္ '

 စာအုပ္မွ တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ထိမိသြားသလို အသံထြက္လာျပီး စာအုပ္စင္မွာ ေဘးတိုက္ေရြ႕လ်ားသြားရာ ေျမေအာက္ခန္းသို႕ ဆင္းရာ လမ္းကေလးတစ္ခု ေပၚလာသည္။

' ဟာ.. ေျမေအာက္ခန္းပဲ ျမႏွင္းဆီမ်ားရွိမလား'

ဓါတ္လင္းကို ထုတ္ယူ၍ ေျမေအာက္ခန္းသို႕ သတိႀကီးစြာ ဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။

ေျမေအာက္ခန္းတြင္ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ်ရွိမေနပါ။ စားပြဲတစ္လံုး၊ ထိုင္ခံုတစ္ခံုတစ္လံုးႏွင့္ လူတစ္ရပ္ခန္႕ရွိေသာ ေသတၱာ တစ္လံုးသာရွိသည္။ ဥကၠာ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေသတၱာကိုဖြင့္ၾကည့္သည္။ မရ။ ေတာ္ေတာ္အားစိုက္ဖြင့္လိုက္မွ အဖံုးၾကြသြားျပီး ပြင့္သြားသည္။

ပြင့္သြားသည္ႏွင့္ အလြန္ဆိုးရြာေသာအပုပ္နံ႕ေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းကို အလ်င္အျမန္ပိတ္လိုက္မိသည္။ 

ထို႕ေနာက္ ဓတ္လင္းျဖင့္ ထိုးၾကည့္ရာ….

' ဟာ… ေဒၚမာလာ'

ဟုတ္ပါသည္။ ေဒၚမာလာ ေသဆံုးခဲ့သည္မွာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေတာ့ ျဖစ္မေနေသးေပ။ ေဘးနားတြင္ ေသြးစြန္းေနေသာ ဓါးတစ္လက္ရွိသည္။ ေဒၚမာလာ၏ ရင္ဘက္တြင္ ေသြးစမ်ား ေတြ႕ရွိရသျဖင့္ အဆိုပါဓါးျဖင့္ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရန္တူသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။

ထိုစဥ္ အေနာက္ဖက္မွ ေျခသံလိုလို ၾကားမိသည္ဟု ခံစားရသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

' ခြပ္'

လူတစ္ဦး၏ ပံုသ႑ာန္ကို မသဲမကြဲ ျမင္လိုက္ရျပီး ႀကီးမားေလးလံေသာ အရာျဖင့္ ဦးေခါင္းကို ရိုက္ႏွက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ ေလာကႀကီး တစ္ခုစလံုး အေမွာင္ထု အတိဖုန္းလႊမ္းသြားေတာ့သည္။

……………………………………………………………………………….

ျမိဳ႕ဦးေစတီ၏ ဆြဲလဲသံေလးမ်ားသည္ ေလအေ၀ွ႕တြင္ သာယာဖြယ္ရာ တစ္ခြ်င္ခြ်င္ ျဖင့္ ျမည္ေနသည္။ ထို႕အတူ ျမႏွင္းဆီ၏ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားသည္လည္း ေလတြင္ လြင့္ေမ်ာေနသည္။ ျမိဳ႕ဦးေစတီကေလးသည္ သူတို႕ႏွစ္ဦးကို စတင္ဆံုဆည္းေစခဲ့ေသာ ေနရာေလးျဖစ္ျပီး ယခုဆိုလွ်င္ မၾကာခဏ အတူလာေရာက္ေလ့ရွိေသာ ေနရာေလး ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။

 ျမႏွင္းဆီမွာ ခ်ိတ္ထဘီႏွင့္ ရင္ဖံုးကို ဝတ္ဆင္ထားျပီး သနပ္ခါးပါးကြက္ကေလးမ်ားကို ပင္ ကြက္ထားေသးသည္။

' ေရာ့ ဒါ ျမႏွင္းဆီ ကိုဥကၠာကို ေပးမယ္ဆိုတဲ့ လက္ေဆာင္ ဖြင့္ၾကည့္'

ဥကၠာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလြန္လွပေသာေဖာင္တိန္ေလး။ ' ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ျမႏွင္းဆီ တန္ဖိုးႀကီးတာဆိုေတာ့ လက္ခံရမွာ အားနာတယ္'

' အားမနာပါနဲ႕ ကိုဥကၠာ ဒီလက္ေဆာင္ေလးက ကိုဥကၠာ ျမႏွင္းဆီကို ကူညီခဲ့တာနဲ႕ စာရင္ ဘာမွမရွိပါဘူး'

ဥကၠာလည္း ျမႏွင္းဆီအတြက္ ႀကိဳတင္ ခူးယူလာေသာ ေတာပန္းကေလးမ်ားကို ဦးေခါင္းထက္တြင္ ပန္ဆင္ေပးလိုက္သည္။

' လွလိုက္တာ ျမႏွင္းဆီရယ္'

' ေတာပန္းေလးေတြကလွတာလား ျမႏွင္းဆီက လွတာလားကို ဥကၠာ'

' ျမႏွင္းဆီရဲ႕အလွကို ေတာပန္းေလးေတြ မယွဥ္ႏိုင္ပါဘူးရယ္'

' ကိုဥကၠာကေတာ့ ျမႏွင္းဆီကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အျမဲေျပာေပးတတ္တယ္ေနာ္.. ဒါေပမယ့္ ျမႏွင္းဆီ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး ကိုဥကၠာရယ္'

' ဘာျဖစ္လို႕လည္း ျမႏွင္းဆီရဲ႕'

' ေဖေဖေလ…. သူ႕မိတ္ေဆြရဲ႕သားနဲ႕ သေဘာတူေနတယ္… လူငယ္ခ်င္း သေဘာက်ရင္ အျမန္ စီစဥ္ေပးမယ္တဲ့'

' ျမႏွင္းဆီ ဘာေျဖလိုက္လဲဟင္'

' ျမႏွင္းဆီ ျငင္းလိုက္တယ္ ကိုဥကၠာ၊ ျမႏွင္းဆီ ကိုဝဏၰကိုမွ မႀကိဳက္တာ…ဒါေပမယ့္ ေဖေဖက ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီဆို ရင္ အတင္းအၾကပ္လုပ္တတ္လို႕ ေၾကာက္ရတယ္'

' ကိုဝဏၰက အဘက္ဘက္က ျပည့္စံုတယ္ေလ ျမႏွင္းဆီရဲ႕ … ျမႏွင္းဆီတို႕ႏွစ္ေယာက္သာ ေပါင္းဖက္မယ္ဆိုရင္ ေနနဲ႕လ ေရႊနဲ႕ ျမလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ'

' အခ်စ္မွာ ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာ၊ ျပည့္စံုတာ မျပည့္စံုတာ ေတြက အဓိကမဟုတ္ပါဘူး ကိုဥကၠာ၊ ခ်စ္ရတဲ့သူကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႕ဆက္ဆံဖို႕၊ ထာဝရသစၥာရွိဖို႕နဲ႕ ကာကြယ္ေပးႏိုင္ဖို႕ပဲလိုပါတယ္၊ ႏွင္းဆီကေတာ့ အဲ့လို လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ျပီ ထင္တာပဲ'

ျမႏွင္းဆီ၏ စကားအဆံုးတြင္ ဥကၠာ ထိန္းခ်ဳပ္မရေအာင္ ရင္ေတြလႈပ္ရွားသြားသည္။ ရင္ထဲမွ စကားတို႕သည္လည္း အထိန္းအကြပ္မဲ့ လွ်ံက်လာေတာ့သည္။

' ျမ ျမႏွင္းဆီကို ကို အ အရမ္းခ်စ္တယ္…'

ျမႏွင္းဆီမွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို အသံလြင္လြင္ေလးျဖင့္ ရယ္ေမာျပန္ေလသည္။

' ျမႏွင္းဆီေရာ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ႏိုင္မလားဟင္ ျပန္ေျပာေပးပါျမႏွင္းဆီရယ္'

' ျမႏွင္းဆီက မိန္းကေလးေလ ကိုဥကၠာရဲ႕ စဥ္းစားဖို႕ အခ်ိန္ေလးေပးပါဦးေနာ္… ေနာက္တစ္ပတ္က်ရင္ ဒီျမိဳ႕ဦးေစတီေလးကို ပဲလာခဲ့ေလ…. ျမႏွင္းဆီေစာင့္ေနမယ္'

' ဝမ္းသာလိုက္တာ ျမႏွင္းဆီရယ္… အရမ္းခ်စ္တယ္'

' အို '

ဥကၠာ ျမႏွင္းဆီ၏ လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သျဖင့္ ျမႏွင္းဆီ၏ ပါးႏုႏုထက္တြင္ ရွက္ေသြးေလးမ်ားျဖင့္ နီျမန္းသြားေလသည္။

ေနာ္ကတစ္ပတ္ၾကာေသာ္ ဥကၠာ ျမိဳ႕ဦးေစတီကေလးတြင္ ျမႏွင္းဆီကို ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္။ မိုးခ်ဳပ္သြားသည္အထိ ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ္လည္း ျမႏွင္းဆီ ေရာက္လာခဲ့ျခင္း မရွိပါ။ ျမႏွင္းဆီအတြက္ ရည္ရြယ္၍ သီကုံုးခဲ့ေသာ စံပယ္ပန္းကုန္းကေလးကို ျမိဳ႕ဦးေစတီ၏ ေျခရင္းတြင္ ထားရွိ၍ ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။

' ႏိုးလာျပီလား ေမာင္ဥကၠာ'

ဦးေခါင္းတြင္ ကိုက္ခဲေနေသာဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေလးလံေနေသာ မ်က္ခြံမ်ားကို အားယူ၍ ဖြင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။

' ဦးစဝ္ေရႊေနာင္… မ မဟုတ္ဘူး ခင္ ခင္ဗ်ား… ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္'

ေျခေတြလက္ေတြလႈပ္လို႕ မရသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ ထိုင္ခံုတစ္လံုးေပၚတြင္ ႀကိဳးျဖင့္ တုတ္ထားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ လိုက္ရသည္။

'ဟားဟားဟား…….. ေမင္ရင္က ငါ့အေၾကာင္းေတြ အကုန္သိသြားျပီပဲ…. ဒါေမာင့္ရင့္အတြက္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူးေနာ္'

' ကြ်န္ေတာ္ ျမႏွင္းဆီကို လာရွာတာ သူဒီမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိတယ္'

' ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ရင္လြဲသြားျပီ… မနက္က ေမာင္ရင္ အိမ္ကိုလာရွာကတည္းက တစ္ခုခု ႀကံစည္လာမယ္ထင္လို႕ ျမႏွင္းဆီကို ေမာင္ဝဏၰဆီ ညတြင္းခ်င္းပဲ ပို႕ထားလိုက္ျပီ'

' ဘာာ… ခင္မ်ားဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ… ျမႏွင္းဆီက ဝဏၰကို မခ်စ္ဘူးဗ်… သူစိတ္ဆင္းရဲရမွာ… '

' အဲတာလည္းသိတယ္…. ဒါေပမယ့္ ျမႏွင္းဆီ ေမာင္ဝဏၰနဲ႕ လက္ထပ္မွ လုပ္ငန္းေတြ အားလံုးအဆင္ေျပလာမွာ.. တရားမဝင္တဲ့ လုပ္ငန္းေလးေတြကို တရားဝင္ျဖစ္လာေစဖို႕က ေမာင္ဝဏၰပဲ ကူညီႏိုင္တယ္'

' လုပ္ငန္းအတြက္ နဲ႕ သမီးကို ေရာင္းစားတယ္…. ခင္ဗ်ား လူစိတ္မွ ရွိေသးရဲ႕လား'

' မင္း မသိေသးဘူးထင္တယ္… ျမႏွင္းဆီက ငါ့သမီး မဟုတ္ဘူး'

' ဘာ… ခင္ဗ်ား ဘာေျပာတာလဲ .. ခင္ဗ်ားသမီးမဟုတ္ဖူးဆိုတာ ဘာသေဘာလဲ'

' မင္းနားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ျမႏွင္းဆီက ငါနဲ႕ရတဲ့ကေလးမဟုတ္ဘူး… စဝ္ေရႊေနာင္နဲ႕ ရတဲ့ကေလး… ငါ မာလာကို လက္ထပ္ေတာ့ မာလာမွာ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္နဲ႕ ပါလာခဲ့တာ… ေနာက္ျပီး ေဒၚမာလာရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းကို ျမင္ျပီး ျဖစ္မွာပါ… သူမေမွ်ာ္လင့္ပဲ စဝ္ေရႊေနာင္ကို ငါသတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိသြားခ့ဲတယ္… သူက အေရးပိုင္မင္းဆီမွာ ဒီအမႈေတြအားလံုးကို ဖြင့္ခ်ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့လို႕ ငါႏႈတ္ပိတ္လိုက္ရတာပဲ'

ဥကၠာ ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္ ေျပာျပသည္မ်ားကို နားေထာင္ရင္း အလြန္တရာ စက္ဆုတ္ ရြံရွာလာမိသည္။

' ခင္ဗ်ားက မေကာင္းဆိုးဝါးႀကီးပဲ ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္'

' ဟုတ္တယ္…. မင္းကေတာ့  မေကာင္းဆိုးဝါးရဲ႕ နားရြက္ကိုမွ တံေတြးလာစြတ္တဲ့ မအူမလည္ေလးပဲ…. ေဟာဒီမွာရွိေနတဲ့အရာေတြ အားလံုးကို ဖ်က္ဆီးဖို႕ စီစဥ္ျပီး ျပီ…. မင္းလည္း ဒီသက္ေသခံပစၥည္းေတြနဲ႕အတူ ပ်က္စီးတဲ့ အထဲပါသြားမွာပါ'

ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္မွ ဓါတ္ဆီပံုးကို ထုတ္ယူလာျပီး တစ္အိမ္လံုးကို လိုက္လံ ပတ္ျဖန္းေနသည္။ ဥကၠာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ ႀကိဳးတို႕ကို ျဖည္ရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္းမရေပ။ အလြန္ခိုင္ျမဲေသာ အုန္းဆံႀကိဳးမ်ားေၾကာင့္ ခ်ည္ထားေသာေနရာမ်ားတြင္ ေသြးမ်ားရဲရဲနီေနသည္။

' ခဏေလးနဲ႕ အာလံုး ျပီးသြားမွာပါ ေမာင္ဥကၠာ … နႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္'

ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္မွ ယမ္းမီးျခစ္ကို ျခစ္၍ ဓါတ္ဆီေလာင္းထားေသာ ၾကမ္းျပင္ရွိရာသို႕ ပစ္ခ်လိုက္သည္။

' ဝုန္း'

မီးစမွာ ဓါတ္ဆီႏွင့္ ေတြ႕သည္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္တစ္ေလ်ာက္ အလ်ံတညီးညီးျဖင့္ ေတာက္ေလာက္သြားေတာ့သည္။ 

အပိုင္း (၃) (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း) ေမွ်ာ္..