ျမႏွင္းဆီ (အပိုင္း-၂)

' ဗ်ာကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းတတ္ရမယ္ ဟုတ္လား ဘဘုန္းႀကီး '

' အင္းေလ….. ျမိဳ႕ေက်ာင္းကလည္း ဒီအနီးနားေလးတင္ ဥစၥာကို ဒီတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ သြားတတ္ေခ်ေပါ့ '

ဥကၠာ အလြန္ေပ်ာ္သြားသည္ အလြန္ေက်ာင္းတတ္ခ်င္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္သည္ အမွန္တစ္ကယ္ ျဖစ္၍ လာျပီ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ယံုရတစ္ဝက္မယံုရတစ္၀က္လို ျဖစ္ေနသည္ ' ေက်ာင္း စရိတ္က အမ်ားႀကီး ကုန္မွာ ဘဘုန္းႀကီးရဲ႕ ျဖစ္ပါ့မလား '

' အဲ့အတြက္ေတာ့ စိတ္မပူနဲ႕ မင့္အတြက္လို႕ ရည္ရြယ္ျပီး စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြရွိတယ္….. အဲ့တာေတြက ကပၸိယႀကီး သီးပင္စားပင္ေတြ ေရာင္းရေငြလည္းပါတယ္… သူ႕ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေပ့ါ '

' ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ဘဘုန္းႀကီးရယ္ … ကပၸိယႀကီးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ကြ်န္ေတာ္ ကိုျဗတၱကို သြားျပီး ေျပးေျပာေတာ့မယ္ဗ်ိဳး '

ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ ေျပးထြက္သြားေသာ ဥကၠာကို ၾကည့္ရင္း ဆရာေတာ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။

' ကိုရင္ ျဗတၱ … ကိုရင္ ျဗတၱ….. '

' ဘာမ်ားတုန္းဟ … မထိတ္သာ မလန္႕သာ ရွိလိုက္တာ… ဘာလဲ ေက်ာင္းေနရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္လား '

' ဟာာ.. ကိုရင္ျဗတၱ သိျပီး ျပီလား….. ဒါမ်ိဳးက် ေနႏိုင္လိုက္တာ .. ကြ်န္ေတာ္ ဆရာေတာ္ ေျပာမွ သိရတယ္ '

' အခုပဲသိသိ ေနာင္ပဲ သိသိ အတူတူပါပဲကြာ… ေရာ့ဒီမွာ ရခိုင္လံုျခည္ နဲ႕ လြယ္အိတ္… မင့္ ေက်ာင္းတတ္ဖို႕ဆိုျပီး မင့္မရီး သြားဝယ္လာတာ …'

' အဲ့လိုလား…. အားနာစရာႀကီးဗ်ာ… ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ အေတာ္လိုက္မယ္ေနာ္ ေက်းဇူးပါ ကိုျဗတၱရယ္ '

' ကဲကဲ အစ္ကိုေတြ ေနာင္ေတြ အခ်စ္ပို ေနတာ ေတာ္ၾကေတာ့ ဒီမွာ ထမင္းေတြ ေအးကုန္ေတာ့မယ္ ခူးထားတာ လာစားလွည့္ေတာ့ ' ..

 မရီး၏ အသံၾကားမွ ဝမ္းေခါင္းအတြင္ တၾကဳတ္ၾကဳတ္ပိုဆာ လာသလို ရွိသည္ႏွင့္ တစ္ခါတည္း ဝင္စားလိုက္သည္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ မွ်စ္ခ်ဥ္ႏွင့္ ေတာဝက္သားတို႕ေၾကာင့္ ေခါင္းေဖၚရန္ပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနေတာ့သည္။

' စိန္႔မာဂရက္ ဟိုက္စကူး ' ဟူ၍ ေရးသားထားေသာ ေဖာင္းၾကြစာလံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ အလြန္ႀကီးမား ခန္႕ညား လြန္းလွသည္။ အဂၤလိပ္ အစိုးရ၏ အစီမံျဖင့္ ျမန္မာစာ သင္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားကို ရပ္ဆိုင္းေစခဲ့ျပီး အဂၤလိပ္ အစိုးရပိုင္ အထက္တန္း ေက်ာင္းမ်ားကို အစားထိုးဖြင့္ လွစ္ခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္စာကို ႀကိဳက္ႏွစ္ သက္လွသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဘဘုန္းႀကီး ေျပာခဲ့သည့္ စကား ေၾကာင့္ လိုလိုလားလား သင္ယူရန္ ဆႏၵျပင္းျပခဲ့သည္။

' နယ္ခ်ဲ႕ေတြ႕ရဲ႕စာကို မသင္ခ်င္ပါဘူး ဘဘုန္းႀကီးရာ… ဘဘုန္းႀကီး သင္ေပးလို႕ ကြ်န္ေတာ္ အေျခခံေလာက္ သိထားျပီပဲ '

' နယ္ခ်ဲ႕ေတြရဲ႕စာကိုသင္တယ္ဆိုတာ … သူတို႕ကိုေၾကာက္လို႕၊ အားက်လို႕မဟုတ္ဘူး ေမာင္ဥကၠာ.. ဒီ မ်က္ႏွာျဖဴေတြရဲ႕ စကားကို တတ္ထားမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ သူတို႕ အႏိုင္က်င့္တိုင္း မခံရေတာ့ဘူးေပါ့… တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ေသခ်ာေပါက္ အေရးပါလာမွာပါ..ကြ်မ္းက်င္တတ္ေျမာက္ေအာင္ ေလ့လာပါ'

' နားလည္ပါျပီ ဘဘုန္းႀကီး ကြ်န္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားပါမယ္ '

' ….. '

' တစ္ကယ္လည္း စိတ္အား ထက္သန္ေပသကိုး ဇြဲနဲ႕ နပဲနဲ႕ ေကာင္းေလစြ ..ေကာင္းေလစြ'

ဘဘုန္းႀကီးေျပာခဲ့သည့္စကားကို စဥ္းစားေနရင္း အသံထြက္မိသြားသည္ ထင္သည္။ ေဘးနားမွ လူရြယ္တစ္ေယာက္မွ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ေျပာလာသျဖင့္ အမ္းတမ္းတမ္း ျဖစ္သြားသည္။

' ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ေစာေဒးဗစ္ပါ… ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ '

' ကြ်န္ပ္ ဥကၠာပါ…. '

' ဂလက္တူ ဆီးယူေနာ္….. သူငယ္ခ်င္းလိုခင္လို႕ ရတယ္ .. ဖရင့္ေတြ ျဖစ္သြားျပီ … အိုေကတယ္မဟုတ္လား'

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားျပီလို႕ ေျပာသည္ဟုထင္သျဖင့္ ….ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ေစာေဒးဗစ္မွာ အေနာက္တိုင္း ဆန္ဆန္ အဝတ္အစားမ်ားကို ကို႕ယို႕ကားယား ဝတ္တတ္သည္ႏွင့္ တစ္ခါတစ္ခါ သိပ္နားမလည္ေသာ စကားမ်ား ေျပာေလ့ရွိသည္မွလြဲရင္ အလြန္ခင္စရာေကာင္းေသာသူျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေတြ႕ရွိရေလသည္။

ေက်ာင္းတတ္သည္မွာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္လာျပီ ျဖစ္ျပီး ဥကၠာလည္း ေက်ာင္းမွ သင္ေသာစာမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တြင္ ေက်ာင္းတတ္ျပီး၊ ေက်ာင္းနားရက္တြင္ ဘဘုန္းႀကီးဆီျပန္၍ အလုပ္ကူလုပ္ရသျဖင့္ မအားလပ္ပဲ ရွိေလသည္။

ေစာေဒးဗစ္မွာမူ စာကို သိပ္စိတ္ဝင္စားေလ့ရွိသူမဟုတ္။ အားလပ္ခ်ိန္တြင္ ဂစ္တာ တေဒါင္ေဒါင္ တဒင္ဒင္ျဖင့္ သီခ်င္းဆိုေနေလ့ရွိသည္။ ဥကၠာလည္း ကိုျဗတၱ မယ္ဒလင္တီး သင္ေပးထားသျဖင့္ ပံုစံတူမည္ထင္ကာ ယူငင္တီးခတ္ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ တီး၍မရေပ။

' ေအာ္… စာလုပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ပံုဆြဲေနတာပဲ ျပစမ္း '

ျမႏွင္းဆီ၏ ပံုကိုမွန္းဆ၍ ဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီကို စာအုပ္ေအာက္တြင္ ညွပ္ထားရာမွ ေစာေဒးဗစ္ေတြ႕၍ ဆြဲယူသြားျခင္း ျဖစ္သည္'

' မလုပ္ပါနဲ႕ကြာ ျပန္ေပးပါ '

' ေပးမွာေပါ့ကြ… ေကာင္မေလးက ဘယ္သူလဲ ဘယ္ကလဲ'

' မသိဘူး…. သူ႕ကို တစ္ခါပဲ ေတြ႕ဖူးတာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မဆံု ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး '

ဥကၠာမွာ ျမႏွင္းဆီႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ရသည္မ်ားကို ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္သည္။

' ဟ… မင္းတို႕ ဇာတ္လမ္းႀကီးက ရိုးလြန္းပါတယ္…. ဗဲရီးအိုးး… ဖားသားတို႕ေခတ္က ဇာတ္လမ္း က်ေနတာပဲ '

' အဲ့လိုပဲ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ ဘယ္ႏွယ့္ တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ '

' မင္းသူ႕ကို မေတြ႕ခ်င္ဘူးလား '

' ေတြ႕ခ်င္တာပါ့ရယ္… ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ေတြ႕ျပီးကတည္းက မဆံုျဖစ္ေတာ့တာ.. ေနထိုင္ေရာ ေကာင္းပါေလစလို႕ စိတ္ေတာ့ အပူသား.. ေရစက္ရွိရင္ေတာ့ ေတြ႕ ၾကရဦးမွာေပါ့'

' အင္း အခ်စ္ ဟီးရိုးႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြမ္းခ်င္းကို နားေထာင္ရတာ ကိုယ္ေတာင္ င္ိုခ်င္လာသလိုလို ျဖစ္ေနတယ္… ထိန္ဝင္းတို႕ ဒီညေန ထန္းေရဝိုင္းမွာ ရွိမယ္ေျပာတယ္ သြားေသာက္ရေအာင္ အလြမ္းေျပေပါ့'

' ေနပါေစဗ်ာ… မလိုက္ေတာ့ပါဘူး ကြ်န္ေတာ္ သြားစရာေလး ရွိလို႕ပါ '

ေစာေဒးဗစ္မွာ ေခါင္းတစ္ခါခါျဖင့္ ထြက္သြားေလသည္။ သူထြက္သြားမွ ျမႏွင္းဆီရဲ႕ ပံုေလးကို ထုတ္ၾကည့္မိသည္။ စိတ္မွန္းျဖင့္ ဆြဲထား၍ မေသမသပ္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အလြန္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနသည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ အလြန္လွပေသာ မ်က္လံုးကေလးမ်ား၊ သူ႕အေပၚ ဂရုနာသက္သည့္ ပံုရိပ္ကေလးမ်ား ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ ရင္ထဲ ေႏြးေထြးသြားရေလသည္။

…………………………………………………………………………………………..

' ဒီကေန႕ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အသစ္ေတြေရာက္တယ္…. တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီ မိတ္ဆက္ၾကမယ္'

ဆရာ၏ စကားသံအဆံုးတြင္ စင္ေပၚသို႕ တစ္ဦးခ်င္း တတ္လာ၍ မိတ္ဆက္ၾကသည္။

' မစ္ ေမရီေအးဆင့္ပါရွင္ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ '

' မစၥတာ ေက်ာ္၀င္းပါ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ '

သံုးေယာက္ေျမာက္တြင္ ဆရာမွ လိႈက္လိႈက္လွဲလဲွ ဝမ္းသာေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။

' ေဟာဒီကေတာ့ မိတ္ဆက္ေပးရမွာ မစၥတာ ဝဏၰပါ … အားလံုးလက္ခုပ္တီးေပးပါဦး '

စင္ေပၚတြင္ ရပ္ေနေသာ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ဝတ္ပံုစားပံု သပ္ရပ္ေသာလူရြယ္မွ ဦးထုတ္ကို ခြ်န္၍ ခါးညႊတ္အေလးျပဳရာ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူအားလံုး လက္ခုပ္ တီးၾကသည္။

' အဲ့တာ ဘယ္သူလဲ ကိုရင္ေစာေဒးဗစ္ '

' လုပ္ျပန္ျပီ အဲ့ဒီ ကိုရင္ႀကီး ထည့္မေခၚမေခၚပါနဲ႕ဆို…. သူက အေရးပိုင္မင္းရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလ… ျမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ သူ႕အေဖျပီးရင္ သူအာဏာ အရွိဆံုးပဲ ဟဲဟဲ'

ေအာ္…။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာကိုယ္တိုင္က တစ္ေလးတစ္စား မိတ္ဆက္ေပးျခင္းေပကိုးး။

အခုေနာက္ဆံုး မိတ္ဆက္ေပးရမယ့္ တစ္ေယာက္ကေတာ့……..

ေနာက္ဆံုးမိတ္ဆက္ေပးရမည့္ သူသည္ စဥ္ေပၚသို႕ တစ္လွမ္းခ်င္း မခို႕တယို႕ တတ္လာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။

' မစ္ ျမႏွင္းဆီ ျဖစ္ပါတယ္…'

' ဟာာာ…..'  သူ႕ရင္ဘက္တစ္ခုလံုး လႈပ္ခါသြားသည္။ ျမႏွင္းဆီ။ ျမႏွင္းဆီပါလား။

' မစ္ျမႏွင္းဆီဟာ ေက်ာင္းရဲ႕လိုအပ္တဲ့ ကိစၥအဝဝအတြက္ ေငြအေျမာက္အျမား ထည့္ဝင္မတည္ ေပးထားတဲ့ အက်ိဳးေတာ္ ေဆာင္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္….. အားလံုး လက္ခုပ္တီးျပီး ဂုဏ္ျပဳေပးၾကရေအာင္ '

ဥကၠာ လက္ခုပ္တီးမိလား မတီးမိလားမသိပါ။ သူ႕၏ အၾကည့္တို႕က ျမႏွင္းဆီထံတြင္ သံမိႈကဲ့သုိ႕ စြဲျမဲေနသည္။ ျမႏွင္းဆီသည္ သူႏွင့္ေတြကစလို ရင္ဖုန္းအက်ီ၊ ခ်ိတ္ထဘီေလးႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့။ စိမ္းႏုေရာင္ ဂါ၀န္ေလးကို ဝတ္ဆင္ထားသျဖင့္ ျဖဴဝင္းအိစက္ေသာ အသားအရည္တို႕ကို ပိုမို လင္းလက္ေတာက္ပေအာင္ ပံ့ပိုးေပးေနသကဲ့သို႕ရွိသည္။ သူမက ဝတ္ထားေသာ ဦးထုတ္ အဝိုင္းေလးကို ခြ်တ္ယူ၍ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားထံ ဦးညႊတ္လိုက္သည္။

' ျမႏွင္းဆီ…. '

' ဘာလဲ… မင္းသူ႕ကို သိလို႕လား'

' သူပဲ ကိုရင္ ေစာေဒးဗစ္ရ….ကြ်န္ပ္နဲ႕ ဆံုခဲ့တာ သူပဲ '

' မင္း တစ္ကယ္ေျပာေနတာလား….. အဲ့တာ သူေဌးႀကီး ဦးစ၀္ေရႊေနာင္ရဲ႕ သမီးပဲ '

' ေသခ်ာပါတယ္…. သူရဲ႕မ်က္လံုးေလးေတြ၊ အမူအရာေလးေတြ အားလံုးမွတ္မိေနတယ္.. သူမွသူပါပဲ'

' ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းျပႆနာပဲ၊ လံုးဝ အင္ေပါေဇးဘဲေနာ္… ေသခ်ာစဥ္းစားဦး…မင္းကို သူဘယ္လိုမွ ျပန္ႀကိဳက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး'

ေစာေဒးဗစ္၏ စကားေၾကာင့္ ဥကၠာ မင္သက္ ေတြေဝသြားရသည္။ သူေဌးႀကီး ေစာခြန္ေနာင္ရဲ႕ သမီးတဲ့လား ..။ မိုးႏွင့္ေျမလို ကြာေဝးသည့္ အေျခအေနမ်ားက သူ႕အေပၚရက္စက္ျပီ ထင္သည္။ ျမႏွင္းဆီကေတာ့ သူ႕ကို သတိျပဳမိဟန္မတူေပ။

ေက်ာင္းဆင္းေသာ္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူအသစ္မ်ားႏွင့္ ခင္ခင္မင္မင္ မိတ္ဆက္စကားဆိုၾကသည္။ ဝဏၰဆိုသူ၏ အနီးအနားတြင္ ေက်ာင္းသူမ်ားစြာ ဝိုင္းဝိုင္းလည္လ်က္ ျဖင့္ရွိသည္။ အလားတူ ျမႏွင္းဆီ၏ နံေဘးတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖင့္ ဝိုင္းေနေတာ့သည္။ ျမႏွင္းဆီႏွင့္ ရင္မဆိုင္လိုေသာ္လည္း ႏႈတ္ဆက္ရမည့္ တာဝန္ရွိသျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ရန္ အနီးအပါးသို႕ သြားလိုက္သည္။

' ဟယ္…. ကိုဥကၠာ ဒီမွာ ေက်ာင္းတတ္ေနတယ္…. ျမႏွင္းဆီေလ.. မွတ္မိလားဟင္'

ျမႏွင္းဆီမွ ဥကၠာကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားျပီး တရင္းတႏွင္း ေျပာဆိုသည္။ ဥကၠာလည္း ဝမ္းသာသြားသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ေမ့ႏိုင္မွာလည္း ျမႏွင္းဆီရယ္။ ဆံုခဲ့တဲ့ေန႕ကတည္းက တစ္ရက္မွ ေမ့လို႕မရႏိုင္ခဲ့ပါဘူးဟု စိတ္ထဲက ေျပာေနမိသည္။

' မွတ္မိပါတယ္ ျမႏွင္းဆီ… ပိုလွလာတယ္ေနာ'

' ကိုဥကၠာ ေျမာက္ေျပာေတာ့မယ္ …. ဟိုးတစ္ေန႕က ကိုဥကၠာ ျမႏွင္းဆီကို ကူညီေပးခဲ့တာ… အခုခ်ိန္ထိ ဘယ္လို ေက်းဇူးဆပ္ရမလဲ မသိေသးဘူး.. ကိုဥကၠာေက်းဇူးေတြ ျမႏွင္းဆီအေပၚမွ ရွိေနတယ္'

' အဲ့လို မေတြးပါနဲ႕ ျမႏွင္းဆီ… ကြ်န္ပ္က လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကိုပဲ လုပ္ခဲ့တာပါ… ျမႏွင္းဆီ အဆင္ေျပတယ္ က်န္းမာတယ္ဆိုရင္ပဲ ဝမ္းသာလွပါျပီ ……ေအာ္ဒါနဲ႕…. ေဟာဒီမွာ ျမႏွင္းဆီရဲ႕ လက္ကိုင္ပဝါေလးပါ.. ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေလွ်ာ္ေပးထားပါတယ္ '

' ယူထားလိုက္ပါ ကိုဥကၠာရဲ႕ အမွတ္တရေပါ့… ဒီအျပင္လက္ေဆာင္တစ္ခုလည္း ေပးစရာ တစ္ခုရွိေသးတယ္ … ေနာက္ရက္က်ရင္ ေပးမယ္ေနာ္…'

' မဟုတ္တာ ျမႏွင္းဆီရယ္ လက္ေဆာင္ေတြ မလိုပါဘူးရယ္'

' ခင္လို႕ေပးတာကို ျငင္းရင္ ျမႏွင္းဆီ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိမွာေနာ္ ကိုဥကၠာ'

' အဲ့တာျဖင့္ရင္ေတာ့လည္း လက္ခံရမွာေပါ့ ျမႏွင္းဆီရယ္'

ျမႏွင္းဆီက ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ရယ္သည္။ သူမ၏ ရယ္သံေလးကအစ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေအာင္ ဖန္ပုလင္းထဲ ထည့္သိမ္းထားခ်င္ေနမိသည္။

' ျမႏွင္းဆီ စကားခဏေလာက္ေျပာခ်င္တယ္.. တစ္ေနရာရာ သြားရေအာင္'

အသံလာရာ သို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝဏၰဆိုသည့္ လူရြယ္ျဖစ္ေနသည္။

' ျမႏွင္းဆီ ကိုဥကၠာနဲ႕ စကားေျပာေနတယ္.. ကုိဝဏၰေျပာခ်င္လ်င္ ဒီမွာ ေျပာလည္းရပါတယ္'

ဝဏၰမွ ေဒါသထြက္သေယာင္ျဖစ္သြားေသာ္လည္း မ်က္ႏွာခ်ိဳ ျပန္ေသြးရင္း

 ' ေကာင္းျပီေလ… ဒါက ျမႏွင္းဆီရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေလး ထင္တယ္ … အဂၤလိပ္ေက်ာင္းမွာ ေယာပုဆိုးနဲ႕ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္ေကာင္းေနတယ္ ဟားဟားဟား.. ရပါတယ္ ျမႏွင္းဆီ .. အခုမအားရင္လည္း ညက်ရင္ ေတြ႕ရမွာပဲ… ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ ' ဝဏၰမွ ဥကၠာကို စူးစူးရဲရဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး သံုးဘီးကားေပၚသို႕ တတ္၍ ေမာင္းထြက္သြားသည္။

' ျမႏွင္းဆီနဲ႕ သူနဲ႕က သိၾကတာလား'

' ျမႏွင္းဆီေဖေဖနဲ႕ သူ႕ေဖေဖနဲ႕က မိတ္ေဆြေတြေလ… ဒါ့ေၾကာင့္ မၾကာခဏေတြ႕ဖူးေနတာ… ဒီညကို ကိုဝဏၰတို႕ေဖေဖရဲ႕ ညစာစားပြဲရွိတယ္.. အဲ့တာ ေဖေဖကိုပါ ဖိတ္ထားတယ္.. ျမႏွင္းဆီကေတာ့ ေဖေဖေခၚလို႕ မလုိက္ခ်င္ေပမယ့္ လိုက္သြားရဦးမယ္…. '

' အဲ့လိုလား'

' ကဲပါေလ… သူ႕ကို စိတ္ထဲမထားနဲ႕ ျမႏွင္းဆီ ျမိဳ႕ထဲသြားစရာ ရွိတာ… ကိုဝဏၰ အေဖၚလိုက္ခဲ့ေပးမယ္ မဟုတ္လားဟင္ '

သူ႕မွာ ျငင္းဆန္ဖို႕ ဘယ္လို အင္အားမ်ိဳးမွ မရွိပါ။ ျမႏွင္းဆီ၏ အနီးအပါးတြင္ အျမဲရွိခ်င္မိေသာ စိတ္တို႕သည္ အရာရာကို ေခတၱ ခဏ ေမ့သြားေစသည္။

' ေကာင္းျပီေလ… လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္'

…………………………………………………………………………………………

' အခ်စ္ဟီးရိုးႀကီး မင္းသမီးေလးနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ရလို႕ ငါ့ကိုေတာင္ အေရးသိပ္မလုပ္ေတာ့သလိုပဲေနာ္ ဥကၠာ.. မင့္အခ်ိဳးေတြ ေျပာင္းေနတယ္..၊

ေစာေဒးဗစ္မွ ဂစ္တာတီးေနရာမွ ရပ္လိုက္ရင္း ဥကၠာကို လွမ္းေနာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

' မဟုတ္တာ ကိုေစာရာ….. ကြ်န္ေတာ္တို႕က အခု မိတ္ေဆြေတြပါ'

' အခုေတာ့ မိတ္ေဆြေပါ့ေလ… ေနာက္ေတာ့မေျပာတတ္ဘူး… ဒါေပမယ့္ေနာ္ မင္းသတိထားရမွာေတြရွိတယ္'

'ဘာမ်ားလဲကိုေစာ'

' မင္းကိုေကာင္မေလးကို ခ်ဥး္ကပ္ေနတာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး ဝဏၰဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္လည္းပါတယ္.. '

' ဟုတ္လား ကိုေစာ ဘယ္ကေန သတင္းၾကားလာတာလဲ.. ကြ်န္ေတာ္က ဘာလို႕သတိထားရမွာလဲ'

' ဒီလိုပဲေပါ့ကြာ… ဒါေပမယ့္ သတင္းကေတာ့ ေသခ်ာတယ္… ဝဏၰက ေပါ့ေသးေသးထဲမွာ ပါတဲ့သူမဟုတ္ဖူးေနာ္… သူ႕အေဖအားကိုးနဲ႕ လုပ္ခ်င္ရာ ေလ်ာက္လုပ္ေနတာ… အားလံုးသူ႕ကို ေၾကာက္ၾကရတယ္ကြ… ပိုဆိုးတာက သူက ဆိပ္ကမ္းက လူမိုက္ေတြကို ပိုက္ဆံေပးျပီး ငွားထားတာရွိတယ္လို႕လည္း ၾကားတယ္… မင့္တြက္ အႏၱရာယ္ျဖစ္မွာ စိုးလို႕ပါကြာ'

' ရပါတယ္ ကိုေစာရယ္… ကြ်န္ေတာ္သိပ္မေၾကာက္တတ္ပါဘူးရယ္'

' သတိေတာ့ထားေပါ့ကြာ… သတိဆိုတာ ပိုတယ္မွမရွိပဲ '

ေစာေဒးဗစ္ေျပာမွ စဥ္းစားမိသည္။ ျမႏွင္းဆီကို စေတြ႕စဥ္က ေတြ႕ခဲ့ေသာလူမိုက္မ်ားသည္ ဝဏၰ၏ လူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိသည္။ ဒီအတိုင္းဆို ျမႏွင္းဆီမွာ အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္သည္။ ျမႏွင္းဆီကိုလည္း သတိေပးသင့္သည္ဟု ေတြးမိသည္။ ျမႏွင္းဆီကို ကာကြယ္ေပးႏိုင္ဖို႕လဲ လိုအပ္မွာပဲ….။

'ဟူးးးးးးးး'

' ဟ……….ဘာေတြ သက္ျပင္းရွည္မႈတ္ေနတာလဲ တစ္ေယာက္တည္း'

' ဟာ…. ကိုရင္ သာေအးပါလား… ဒီမွာဘာလာလုပ္ေနတာလဲ'

' ငါက ေအးဆင့္နဲ႕ခ်ိန္းေတြ႕ဖို႕ ဒီေနရာလာခဲ့တာကြ …. မင္းကသာ တစ္ေယာက္တည္း ဒီေနရာမွာ ဘာလုပ္ေနမွန္းမသိတာ'

ျမႏွင္းဆီ၏ အေၾကာင္းေတြ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္စဥ္းစားေနမိရင္း ကိုရင္သာေအးေၾကာင့္ အေတြးပ်က္သြားသျဖင့္ ကြ်ဲျမီးတိုသြားသည္။

' ျမႏွင္းဆီေလး အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနတာပါ ကိုရင္သာေအးရာ '

' မနက္က ျမႏွင္းဆီအိမ္ကို လိုက္သြားတယ္ဆို ဘာထူးျခားေသးလဲ'

' ျမႏွင္းဆီအေဖက ျမႏွင္းဆီ ေနရပ္ျပန္သြားတယ္လို႕ ေျပာတယ္၊ ျပန္လာမယ့္ရက္လည္း မေသခ်ာဘူး ၾကာမယ္လို႕ ေျပာတယ္'

' ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင့္ကို သူညာလိုက္ျပီကြ…. ေန႕လည္ထန္းေတာဘက္က ျဖတ္လာမိေတာ့ ထန္းရည္ဝိုင္းတစ္ခုက ေျပာေနသံသဲ့သဲ့ ၾကားခဲ့တယ္ကြ…. ျမႏွင္းဆီကို ဝဏၰနဲ႕ မနက္ျဖန္ပဲ လက္ဆက္ေပးေတာ့မွာတဲ့'

' ဗ်ာာာ'

ဥကၠာ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုးခ်ာခ်ာလည္သြားရသည္။ ဘယ္ဘက္ရင္အံုတစ္ခုလံုးလည္း နာက်င္စြာခံစားလိုက္ရသည္။

' ကြ်န္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ ကိုရင္ သာေအး'

' ဘယ္သြားမွာတုန္း..ေဟ့ေဟ့ '

ကိုရင္သာေအးကို ဂရုမစိုက္အားေတာ့ပဲ ေျပးထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

' ဘာာာာ….. မင္း ျမမဥၨဴ စံအိမ္ကို ခိုးဝင္မယ္… ဟုတ္မွလည္း လုပ္ပါ ဥကၠာရာ မင္းကေတာ့ ပေရာ္ဘလန္ပဲ'

' ကြ်န္ေတာ္ ျမႏွင္းဆီနဲ႕ ေတြ႕ဖို႕လိုတယ္ ကိုေစာ….. သူဆီက စကားတစ္ခုခုၾကားဖို႕လိုတယ္ သူအိမ္ထဲမွာ ရွိမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ က်ိန္းေသသိတယ္'

' မင့္ဟာက အႏၱရာယ္မ်ား လြန္းတယ္ေလကြာ… မေတာ္ မိသြားရင္ ေထာင္ေတြ တန္းေတြ က်မွာကြ…. ေသခ်ာစဥ္းစားပါဦးကြာ'

' ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီ ကိုေစာ… ဒီည ေမွာင္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ ခိုးဝင္မယ္'

' မင့္တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ပါ့မလားကြ … ငါ ငါေတာ့ မလိုက္ရဲဘူးကြ'

' ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း သြားလို႕ ျဖစ္ပါတယ္… ကိုေစာဆီမွာ ရွိတဲ့ ဓါတ္လင္း (ဓါတ္မီး)ေလးသာ ေခတၱငွားလိုက္ပါ'

' ဒါေစ်းႀကီးတယ္ကြ… ျပန္ေတာ့ယူလာေပးေနာ္.. ငါလည္း ဖားသားဆီက မသိေအာင္ယူလာတာ'

'စိတ္ခ်ပါ ကိုေစာ မေပ်ာက္ေစရပါဘူး… ကြ်န္ေတာ္ သြားမယ္'

ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါေစကြာ။ ေစာေဒးဗစ္ ဆုေတာင္းေပးရင္း ေငါင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ က်န္ခဲ့ေလသည္။

လမိုက္ညျဖစ္သျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္ ေအးစက္လြန္းေနသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွ ဝင္၍ မျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ ျမမဥၨဴစံအိမ္ကို ေမွာင္ရိပ္အတြင္းမွ လွည့္ပတ္ ၾကည့္ရႈလိုက္သည္။ တစ္အိမ္လံုး မီးေရာင္ပ်ပ်ပင္ မျမင္ရသျဖင့္ စိတ္ထဲ စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ဦးစ၀္ေရႊေနာင္ ရွိတာလား၊ မရွိတာလား မသဲကြဲေပ။

ၾကည့္ရႈေနရင္း အိမ္ေနာက္ဖက္ အေဆာင္တစ္ခုမွ တံခါးတစ္ခ်ပ္ပြင့္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ တံခါးမွာ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဝင္ရန္ မလြယ္ကူေပ။ ၇ ေပ ခန္႕ျမင့္ေသာ အုတ္တံတိုင္းကို လႊားခနဲ႕ ေက်ာ္ဝင္လိုက္ျပီး အတြင္းသို႕ ေၾကာင္က်က် သြားသည္။ ျခံဝန္းအတြင္း မ်က္ေစ့ကစားလိုက္ရာ ထင္းရႈးပံုးအေဟာင္းတစ္ခုအား ေတြ႕ရွိရသျဖင့္ ထိုထင္းရႈးပံုးျဖင့္ ခု၍ အေပၚသို႕ ခဲရာခဲဆစ္တတ္ခဲ့သည္။

အိမ္ထဲသို႕ေရာက္ေသာ္ မဲေမွာင္၍ ေအးစက္ေသာ ေလထုက စတင္ ထိေတြ႕ မိတ္ဆက္ လိုက္သျဖင့္ ေက်ာရိုးထဲ စိမ့္သြားရသည္။ အိမ္ႀကီးမွာ ႀကီးမားသေလာက္ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားျပီး ရႈပ္ေထြးေပြလီလွသည္။ စတင္ဝင္လာခဲ့ေသာ ေနရာမွေန၍ တစ္ခန္းခ်င္း သတိႀကီးႀကီးျဖင့္ ရွာေဖြေသာ္လည္း ျမႏွင္းဆီေရာ ၊ ဦးစဝ္ေရႊေနာင္ေရာ အရိပ္အေရာင္မွ်ပင္ မေတြ႕ရေပ။ 

တစ္ေနရာေရာက္ေသာ္ စာၾကည့္ခန္းဟု ယူဆရသည့္ ေနရာသို႕ ေရာက္လာသည္။

စာအုပ္မ်ားစင္မ်ားတြင္ စာအုပ္မ်ား အစီအရီ ထားရွိထားျပီး စာၾကည့္စားပြဲတစ္လံုးကို ေတြ႕ရသည္။ စာၾကည့္စားပြဲ၏ ေအာက္မွ အံဆြဲကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ထြက္လာသည္။ ထိုစာအုပ္မွာ ဦးစဝ္ေရႊေနာင္၏ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္း စာအုပ္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ စာအုပ္၏ အဖံုးတြင္ SKN ဟုေရးထိုးထားသည္။ ဟိုဟိုသည္သည္ လွန္ေလွာၾကည့္ရင္း စိတ္ဝင္စားဖြယ္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေတြ႕ရွိရသျဖင့္ စာအုပ္ထဲတြင္ နစ္ေျမာ စီးဝင္သြားေလသည္။

သူေဌးႀကီး စဝ္ဘသိုက္သည္ စဝ္ခြန္ေနာင္ကို ေမြးစားခဲ့သည့္အခ်ိန္မွ စ၍ သားအရင္းႏွင့္မျခား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ အရြယ္ေရာက္လာေသာ တစ္ေန႕တြင္ ေစာ္ဘြားႀကီး၏ လူယံုေတာ္ ေသြးထိုးမႈျဖင့္ ေမြးစားသားမွန္း သိရွိခဲ့ျပီး သည့္ေနာက္တြင္ မိခင္ဖခင္အရင္းကို တိတ္တဆိတ္ စံုစမ္းခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ စဝ္ခြန္ေနာင္မွာ ေစာ္ဘြားႀကီး ကုန္သြယ္သြားစဥ္က ခရီးတစ္ေထာက္နားေသာ ရြာေလးတစ္ရြာတြင္ ေကာ္စိုက္သမေလးတစ္ဦးႏွင့္ က်ဴးလြန္မိျပီး ေမြးခဲ့ေသာ သားျဖစ္မွန္း သိလိုက္ရသည္။ ေစာ္ဘြားႀကီးမွ နစ္နာေၾကးအျဖစ္ ေရႊစင္အသျပာတစ္ေထာင္ေပးခဲ့ျပီး သားေယာက္က်ားေလးေမြးမွန္းသိရ၍ ျပန္လည္ေခၚငင္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုကိစၥကို ေဒၚသူဇာပင္ သိရွိခဲ့ျခင္း မရွိေပ။ စဝ္ခြန္ေနာင္လည္း ဘယ္သူမွ မရိပ္မေအာင္ ဖာသိဖာသာပင္ ေနထိုင္ခဲ့ေလသည္။

သုိ႕ေသာ္ စဝ္ခြန္ေနာင္၏ စိတ္ထဲတြင္ စဝ္ေရႊေနာင္အား မလို မုန္းတီးစိတ္ ျဖစ္ေပၚေနသည္။ စဝ္ေရႊေနာင္သည္ ရုပ္ဆင္းရူပကာလည္း ေခ်ာေမာျပီး စကားေျပာရည္မြန္ကာ စာေပအရာတြင္လည္း ထူးခြ်န္သည္။ ပိုဆိုးသည္က ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းတြင္ ပညာသြားသင္စဥ္ စဝ္ခြန္ေနာင္ တစ္ဖက္သက္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရေသာ မာလာမွာ စပ္ေရႊေနာင္ႏွင့္ ေမတၱာမွ်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ 

ပညာေတာ္သင္ယူျပီးပါက စဝ္ေရႊေနာင္သည္ ေနရပ္ျပန္၍ မာလာႏွင့္ လက္ထပ္မည္။ ထို႕ေနာက္ ဖခင္ႀကီးျဖစ္သူ စဝ္ဘသိုက္ဆီမွ အေမြမ်ား အကုန္ရရွိမည္။ ထိုသို႕ အျဖစ္ကို စဝ္ခြန္ေနာင္ အေရာက္မခံႏိုင္ေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ လွိဳ႕ဝွက္ေသာ အႀကံအစည္တို႕ကို အျမဲမျပတ္ ႀကံစည္ေနလ်က္ရွိသည္။

တစ္ရက္ေသာ္ ေစာဘြားႀကီး စဝ္ဘသိုက္ႏွင့္ ဇနီး ေဒၚသူဇာတို႕ ပလိပ္ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း သတင္းၾကားသည္ႏွင့္ စဝ္ေရႊေနာင္ အရုပ္က်ိဳးျပတ္ ပူေဆြးဝမ္းနည္းေလေတာ့သည္။ ကြယ္ရာမွ ႀကိတ္၍ ဝမ္းသာေနသူမွာ စဝ္ခြန္ေနာင္ ျဖစ္သည္။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေသာေန႕ရက္တို႕ ေရာက္ရွိလာျပီျဖစ္သည္။ ထင္ထားသည့္ အတိုင္းပင္ အေမြမ်ားအားလံုးကို စဝ္ေရႊေနာင္က ရရွိျပီး သူေဌးႀကီး၏ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစီးရသည္။

တစ္ရက္တြင္ စဝ္ခြန္ေနာင္မွာ ေစာ္ဘြားႀကီး စဝ္ဘသိုက္၏ လက္ရံုးျဖစ္သူႏွင့္ ပူးေပါင္းႀကံစည္ ၍ စဝ္ေရႊေနာင္ ကုန္သြယ္လိုက္သြားရာမွာ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ စဝ္ေရႊေနာင္ ေသဆံုးသြားေသာအခါ အေမြမ်ားကို စပ္ခြန္ေနာင္ မွရရွိခဲ့သည္။ မာလာကိုလည္း စဝ္ေရႊေနာင္ကုန္သြယ္သြားရာမွ ဓါးျပမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရစဥ္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ ဟူ၍ လိမ္လည္ကာ လက္ထပ္ ယူခဲ့ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ဇာတ္ျမွဳပ္ေနထိုင္ရန္ ပိုင္ဆိုင္မႈအားလံုးေရာင္းခ်၍ ေအာက္ပိုင္းေဒသတြင္ လာေရာက္ေနထိုင္ခဲ့ေတာ့သည္။

ဥကၠာဖတ္ေနသည့္ စာအုပ္ကို အလန္႕တၾကားပိတ္လိုက္မိသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဖုန္းမွာ SKN လို႕ေရးထားတာကိုးး။ SKN ဆိုေတာ့ စဝ္ခြန္ေနာင္ေပါ့။ ဒါဆို စဝ္ေရႊေနာင္ က စဝ္ေရႊေနာင္ မဟုတ္ဘူး စဝ္ခြန္ေနာင္ေပါ့။ စိတ္ထဲတြင္ ရႈတ္ေထြးသြားသည္။ သူသိခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ အားလံုးတလြဲမ်ား ျဖစ္၍ ေနသည္ပဲ။ စာအုပ္ကို အံဆြဲထဲသို႕ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္စဥ္ အေနာက္မွ စာအုပ္စင္အား တံေတာင္ျဖင့္ တိုက္လိုက္မိသျဖင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျပဳတ္က်သြားသည္။

' ဖုန္း'

တိတ္ဆိတ္လြန္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ စာအုပ္ျပဳတ္က်သံက အလြန္က်ယ္ေလာင္သြားသည္။ ဥကၠာ အေျခအေနၾကည့္ရင္း စာအုပ္ကို မူလေနရာသို႕ ျပန္ထည့္သြင္းလိုက္သည္။

' ေခ်ာက္ '

 စာအုပ္မွ တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ထိမိသြားသလို အသံထြက္လာျပီး စာအုပ္စင္မွာ ေဘးတိုက္ေရြ႕လ်ားသြားရာ ေျမေအာက္ခန္းသို႕ ဆင္းရာ လမ္းကေလးတစ္ခု ေပၚလာသည္။

' ဟာ.. ေျမေအာက္ခန္းပဲ ျမႏွင္းဆီမ်ားရွိမလား'

ဓါတ္လင္းကို ထုတ္ယူ၍ ေျမေအာက္ခန္းသို႕ သတိႀကီးစြာ ဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။

ေျမေအာက္ခန္းတြင္ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ်ရွိမေနပါ။ စားပြဲတစ္လံုး၊ ထိုင္ခံုတစ္ခံုတစ္လံုးႏွင့္ လူတစ္ရပ္ခန္႕ရွိေသာ ေသတၱာ တစ္လံုးသာရွိသည္။ ဥကၠာ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေသတၱာကိုဖြင့္ၾကည့္သည္။ မရ။ ေတာ္ေတာ္အားစိုက္ဖြင့္လိုက္မွ အဖံုးၾကြသြားျပီး ပြင့္သြားသည္။

ပြင့္သြားသည္ႏွင့္ အလြန္ဆိုးရြာေသာအပုပ္နံ႕ေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းကို အလ်င္အျမန္ပိတ္လိုက္မိသည္။ 

ထို႕ေနာက္ ဓတ္လင္းျဖင့္ ထိုးၾကည့္ရာ….

' ဟာ… ေဒၚမာလာ'

ဟုတ္ပါသည္။ ေဒၚမာလာ ေသဆံုးခဲ့သည္မွာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေတာ့ ျဖစ္မေနေသးေပ။ ေဘးနားတြင္ ေသြးစြန္းေနေသာ ဓါးတစ္လက္ရွိသည္။ ေဒၚမာလာ၏ ရင္ဘက္တြင္ ေသြးစမ်ား ေတြ႕ရွိရသျဖင့္ အဆိုပါဓါးျဖင့္ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရန္တူသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။

ထိုစဥ္ အေနာက္ဖက္မွ ေျခသံလိုလို ၾကားမိသည္ဟု ခံစားရသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

' ခြပ္'

လူတစ္ဦး၏ ပံုသ႑ာန္ကို မသဲမကြဲ ျမင္လိုက္ရျပီး ႀကီးမားေလးလံေသာ အရာျဖင့္ ဦးေခါင္းကို ရိုက္ႏွက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ ေလာကႀကီး တစ္ခုစလံုး အေမွာင္ထု အတိဖုန္းလႊမ္းသြားေတာ့သည္။

……………………………………………………………………………….

ျမိဳ႕ဦးေစတီ၏ ဆြဲလဲသံေလးမ်ားသည္ ေလအေ၀ွ႕တြင္ သာယာဖြယ္ရာ တစ္ခြ်င္ခြ်င္ ျဖင့္ ျမည္ေနသည္။ ထို႕အတူ ျမႏွင္းဆီ၏ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားသည္လည္း ေလတြင္ လြင့္ေမ်ာေနသည္။ ျမိဳ႕ဦးေစတီကေလးသည္ သူတို႕ႏွစ္ဦးကို စတင္ဆံုဆည္းေစခဲ့ေသာ ေနရာေလးျဖစ္ျပီး ယခုဆိုလွ်င္ မၾကာခဏ အတူလာေရာက္ေလ့ရွိေသာ ေနရာေလး ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။

 ျမႏွင္းဆီမွာ ခ်ိတ္ထဘီႏွင့္ ရင္ဖံုးကို ဝတ္ဆင္ထားျပီး သနပ္ခါးပါးကြက္ကေလးမ်ားကို ပင္ ကြက္ထားေသးသည္။

' ေရာ့ ဒါ ျမႏွင္းဆီ ကိုဥကၠာကို ေပးမယ္ဆိုတဲ့ လက္ေဆာင္ ဖြင့္ၾကည့္'

ဥကၠာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလြန္လွပေသာေဖာင္တိန္ေလး။ ' ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ျမႏွင္းဆီ တန္ဖိုးႀကီးတာဆိုေတာ့ လက္ခံရမွာ အားနာတယ္'

' အားမနာပါနဲ႕ ကိုဥကၠာ ဒီလက္ေဆာင္ေလးက ကိုဥကၠာ ျမႏွင္းဆီကို ကူညီခဲ့တာနဲ႕ စာရင္ ဘာမွမရွိပါဘူး'

ဥကၠာလည္း ျမႏွင္းဆီအတြက္ ႀကိဳတင္ ခူးယူလာေသာ ေတာပန္းကေလးမ်ားကို ဦးေခါင္းထက္တြင္ ပန္ဆင္ေပးလိုက္သည္။

' လွလိုက္တာ ျမႏွင္းဆီရယ္'

' ေတာပန္းေလးေတြကလွတာလား ျမႏွင္းဆီက လွတာလားကို ဥကၠာ'

' ျမႏွင္းဆီရဲ႕အလွကို ေတာပန္းေလးေတြ မယွဥ္ႏိုင္ပါဘူးရယ္'

' ကိုဥကၠာကေတာ့ ျမႏွင္းဆီကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အျမဲေျပာေပးတတ္တယ္ေနာ္.. ဒါေပမယ့္ ျမႏွင္းဆီ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး ကိုဥကၠာရယ္'

' ဘာျဖစ္လို႕လည္း ျမႏွင္းဆီရဲ႕'

' ေဖေဖေလ…. သူ႕မိတ္ေဆြရဲ႕သားနဲ႕ သေဘာတူေနတယ္… လူငယ္ခ်င္း သေဘာက်ရင္ အျမန္ စီစဥ္ေပးမယ္တဲ့'

' ျမႏွင္းဆီ ဘာေျဖလိုက္လဲဟင္'

' ျမႏွင္းဆီ ျငင္းလိုက္တယ္ ကိုဥကၠာ၊ ျမႏွင္းဆီ ကိုဝဏၰကိုမွ မႀကိဳက္တာ…ဒါေပမယ့္ ေဖေဖက ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီဆို ရင္ အတင္းအၾကပ္လုပ္တတ္လို႕ ေၾကာက္ရတယ္'

' ကိုဝဏၰက အဘက္ဘက္က ျပည့္စံုတယ္ေလ ျမႏွင္းဆီရဲ႕ … ျမႏွင္းဆီတို႕ႏွစ္ေယာက္သာ ေပါင္းဖက္မယ္ဆိုရင္ ေနနဲ႕လ ေရႊနဲ႕ ျမလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ'

' အခ်စ္မွာ ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာ၊ ျပည့္စံုတာ မျပည့္စံုတာ ေတြက အဓိကမဟုတ္ပါဘူး ကိုဥကၠာ၊ ခ်စ္ရတဲ့သူကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႕ဆက္ဆံဖို႕၊ ထာဝရသစၥာရွိဖို႕နဲ႕ ကာကြယ္ေပးႏိုင္ဖို႕ပဲလိုပါတယ္၊ ႏွင္းဆီကေတာ့ အဲ့လို လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ျပီ ထင္တာပဲ'

ျမႏွင္းဆီ၏ စကားအဆံုးတြင္ ဥကၠာ ထိန္းခ်ဳပ္မရေအာင္ ရင္ေတြလႈပ္ရွားသြားသည္။ ရင္ထဲမွ စကားတို႕သည္လည္း အထိန္းအကြပ္မဲ့ လွ်ံက်လာေတာ့သည္။

' ျမ ျမႏွင္းဆီကို ကို အ အရမ္းခ်စ္တယ္…'

ျမႏွင္းဆီမွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို အသံလြင္လြင္ေလးျဖင့္ ရယ္ေမာျပန္ေလသည္။

' ျမႏွင္းဆီေရာ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ႏိုင္မလားဟင္ ျပန္ေျပာေပးပါျမႏွင္းဆီရယ္'

' ျမႏွင္းဆီက မိန္းကေလးေလ ကိုဥကၠာရဲ႕ စဥ္းစားဖို႕ အခ်ိန္ေလးေပးပါဦးေနာ္… ေနာက္တစ္ပတ္က်ရင္ ဒီျမိဳ႕ဦးေစတီေလးကို ပဲလာခဲ့ေလ…. ျမႏွင္းဆီေစာင့္ေနမယ္'

' ဝမ္းသာလိုက္တာ ျမႏွင္းဆီရယ္… အရမ္းခ်စ္တယ္'

' အို '

ဥကၠာ ျမႏွင္းဆီ၏ လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သျဖင့္ ျမႏွင္းဆီ၏ ပါးႏုႏုထက္တြင္ ရွက္ေသြးေလးမ်ားျဖင့္ နီျမန္းသြားေလသည္။

ေနာ္ကတစ္ပတ္ၾကာေသာ္ ဥကၠာ ျမိဳ႕ဦးေစတီကေလးတြင္ ျမႏွင္းဆီကို ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္။ မိုးခ်ဳပ္သြားသည္အထိ ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ္လည္း ျမႏွင္းဆီ ေရာက္လာခဲ့ျခင္း မရွိပါ။ ျမႏွင္းဆီအတြက္ ရည္ရြယ္၍ သီကုံုးခဲ့ေသာ စံပယ္ပန္းကုန္းကေလးကို ျမိဳ႕ဦးေစတီ၏ ေျခရင္းတြင္ ထားရွိ၍ ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။

' ႏိုးလာျပီလား ေမာင္ဥကၠာ'

ဦးေခါင္းတြင္ ကိုက္ခဲေနေသာဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေလးလံေနေသာ မ်က္ခြံမ်ားကို အားယူ၍ ဖြင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။

' ဦးစဝ္ေရႊေနာင္… မ မဟုတ္ဘူး ခင္ ခင္ဗ်ား… ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္'

ေျခေတြလက္ေတြလႈပ္လို႕ မရသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ ထိုင္ခံုတစ္လံုးေပၚတြင္ ႀကိဳးျဖင့္ တုတ္ထားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ လိုက္ရသည္။

'ဟားဟားဟား…….. ေမင္ရင္က ငါ့အေၾကာင္းေတြ အကုန္သိသြားျပီပဲ…. ဒါေမာင့္ရင့္အတြက္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူးေနာ္'

' ကြ်န္ေတာ္ ျမႏွင္းဆီကို လာရွာတာ သူဒီမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိတယ္'

' ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ရင္လြဲသြားျပီ… မနက္က ေမာင္ရင္ အိမ္ကိုလာရွာကတည္းက တစ္ခုခု ႀကံစည္လာမယ္ထင္လို႕ ျမႏွင္းဆီကို ေမာင္ဝဏၰဆီ ညတြင္းခ်င္းပဲ ပို႕ထားလိုက္ျပီ'

' ဘာာ… ခင္မ်ားဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ… ျမႏွင္းဆီက ဝဏၰကို မခ်စ္ဘူးဗ်… သူစိတ္ဆင္းရဲရမွာ… '

' အဲတာလည္းသိတယ္…. ဒါေပမယ့္ ျမႏွင္းဆီ ေမာင္ဝဏၰနဲ႕ လက္ထပ္မွ လုပ္ငန္းေတြ အားလံုးအဆင္ေျပလာမွာ.. တရားမဝင္တဲ့ လုပ္ငန္းေလးေတြကို တရားဝင္ျဖစ္လာေစဖို႕က ေမာင္ဝဏၰပဲ ကူညီႏိုင္တယ္'

' လုပ္ငန္းအတြက္ နဲ႕ သမီးကို ေရာင္းစားတယ္…. ခင္ဗ်ား လူစိတ္မွ ရွိေသးရဲ႕လား'

' မင္း မသိေသးဘူးထင္တယ္… ျမႏွင္းဆီက ငါ့သမီး မဟုတ္ဘူး'

' ဘာ… ခင္ဗ်ား ဘာေျပာတာလဲ .. ခင္ဗ်ားသမီးမဟုတ္ဖူးဆိုတာ ဘာသေဘာလဲ'

' မင္းနားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ျမႏွင္းဆီက ငါနဲ႕ရတဲ့ကေလးမဟုတ္ဘူး… စဝ္ေရႊေနာင္နဲ႕ ရတဲ့ကေလး… ငါ မာလာကို လက္ထပ္ေတာ့ မာလာမွာ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္နဲ႕ ပါလာခဲ့တာ… ေနာက္ျပီး ေဒၚမာလာရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းကို ျမင္ျပီး ျဖစ္မွာပါ… သူမေမွ်ာ္လင့္ပဲ စဝ္ေရႊေနာင္ကို ငါသတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိသြားခ့ဲတယ္… သူက အေရးပိုင္မင္းဆီမွာ ဒီအမႈေတြအားလံုးကို ဖြင့္ခ်ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့လို႕ ငါႏႈတ္ပိတ္လိုက္ရတာပဲ'

ဥကၠာ ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္ ေျပာျပသည္မ်ားကို နားေထာင္ရင္း အလြန္တရာ စက္ဆုတ္ ရြံရွာလာမိသည္။

' ခင္ဗ်ားက မေကာင္းဆိုးဝါးႀကီးပဲ ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္'

' ဟုတ္တယ္…. မင္းကေတာ့  မေကာင္းဆိုးဝါးရဲ႕ နားရြက္ကိုမွ တံေတြးလာစြတ္တဲ့ မအူမလည္ေလးပဲ…. ေဟာဒီမွာရွိေနတဲ့အရာေတြ အားလံုးကို ဖ်က္ဆီးဖို႕ စီစဥ္ျပီး ျပီ…. မင္းလည္း ဒီသက္ေသခံပစၥည္းေတြနဲ႕အတူ ပ်က္စီးတဲ့ အထဲပါသြားမွာပါ'

ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္မွ ဓါတ္ဆီပံုးကို ထုတ္ယူလာျပီး တစ္အိမ္လံုးကို လိုက္လံ ပတ္ျဖန္းေနသည္။ ဥကၠာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ ႀကိဳးတို႕ကို ျဖည္ရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္းမရေပ။ အလြန္ခိုင္ျမဲေသာ အုန္းဆံႀကိဳးမ်ားေၾကာင့္ ခ်ည္ထားေသာေနရာမ်ားတြင္ ေသြးမ်ားရဲရဲနီေနသည္။

' ခဏေလးနဲ႕ အာလံုး ျပီးသြားမွာပါ ေမာင္ဥကၠာ … နႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္'

ဦးစဝ္ခြန္ေနာင္မွ ယမ္းမီးျခစ္ကို ျခစ္၍ ဓါတ္ဆီေလာင္းထားေသာ ၾကမ္းျပင္ရွိရာသို႕ ပစ္ခ်လိုက္သည္။

' ဝုန္း'

မီးစမွာ ဓါတ္ဆီႏွင့္ ေတြ႕သည္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္တစ္ေလ်ာက္ အလ်ံတညီးညီးျဖင့္ ေတာက္ေလာက္သြားေတာ့သည္။ 

အပိုင္း (၃) (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း) ေမွ်ာ္..